Ευχές

1. Βροχή για να πλύνει , ότι μας κάνει να ντρεπόμαστε , να καθαρίσει η βρωμιά του μέσα

2. Ένα πιάτο φαΐ ώστε να έχουμε αφορμές να πιούμε το κρασάκι μας.

3. Καθαρά πρόσωπα και ιδέες.

4. Αρτηρίες γεμάτες παθιασμένα αίματα.

5. Παραμύθια για παιδιά… αρκεί να είσαι και παιδί.

6. Καπνό από τσιγάρα φίλων… αρκεί να τους νιώθεις

7. Αρώματα αντί για ναφθαλίνη

8. Μη ζητήσεις το πολύ , ζήτα το αληθινό.

9. Βρίσε ότι δεν αξίζει και μη νιώθεις ενοχή

10. Περιπλάνηση σε ότι δεν έκανες , δε τόλμησες

11. Φως και όχι σκιές

12. Δυνατά σπέρματα και όχι χολές

13. Στιγμές και όχι χρόνος

14. Υγρά φιλιά και όχι χειραψίες και τυπικότητες

15. Χρώματα

16. Κι αν δε ταξιδέψεις μην ανησυχείς… «ταξίδεψε η καρδιά κι αυτό μου φτάνει».

17. Μη μασάς τα δεδομένα σου (τους) … μάσα trident χωρίς ζάχαρη.

18. Απάτσι κι όχι μπάτσοι. Μιλώ για τα αισθήματά σου… (Κατάλαβε)

19. Τρέξε τη ζωή σου. Κοίτα όμως να μη σε τρέξουν…

20. Αγόρασε ευθύνη για τα χρόνια που πέρασαν αλλά μη πουλάς σοφία

Μπορείς?

Θέλω να μ'αγαπάς μόνο εκείνα τα βράδια που δεν έχω κανέναν
όχι για να γίνεις κάποια
αλλά για να γίνεις ο κανένας .

Ο επιθανάτιος ρόγχος του 11 και μια ελπιδοφόρα ανάσταση...

Είναι οι τελευταίες μέρες του 2011.

Δυνατή χρονιά.

Για μένα ήταν μια χρονιά κατεδάφιση και ανοικοδόμηση. Αναστάτωση και συμμάζεμα. Απώλειες και κέρδη. Αλλαγές. Ερωτηματικά, θολά, αναβοσβήνουν πότε πότε σαν χαλασμένη πινακίδα και με αιχμαλωτίζουν -με τη θέληση μου.

Χρονιά καθοριστική. Πρώτη σελίδα σε καινούριο κεφάλαιο. Αναδιοργάνωση στο κάστινγκ, νομίζω προσωρινή. Μπορεί και όχι.

Φέτος παρατήρησα επίσης, ότι από τη στιγμή που αρχίζεις να νομίζεις οτι γνωρίζεις, μέρα με τη μέρα η φαντασία σου αλλοιώνεται. Δημιουργείς ένα τοίχο ανάμεσα στον εαυτό σου και σ' αυτό που υπάρχει. Όσο περισσότερο "γνωρίζεις", τόσο λιγότερο αναρωτιέσαι, τόσο πιο δύσκολα ξαφνιάζεσαι, σπάνια ενθουσιάζεσαι. Το θαυμαστικό κάνει φτερά και πετάει μακριά απ' τη ζωή σου. Πόσο κρίμα. Το σιχαίνομαι αυτό.

Η στεγνή γνώση δεν μου προσέφερε τίποτα μέχρι τώρα, παρά μόνο μου στέρησε το δικαίωμα να είμαι ανοιχτός. Έπρεπε όμως να αποκτήσω ένα μέρος της, για να μπορέσω τώρα να ανοίξω τα χέρια και να την αφήσω να πέσει. Αργά και σταδιακά. Ένα κβαντικό άλμα από το μυαλό στην καρδιά, από τη γνώση στη διαίσθηση. Αυτό επιθυμώ.

Το 2012 λέω πως θα είναι γεμάτο εμπειρίες, αφθονία, αγάπη και δημιουργία,
συνδημιουργία ...

Η δίδυμη φλόγα καίει σιγανά αλλά σταθερά.

Κι εγώ είμαι ... αμετανόητος χαρακτήρας ... θέλω με πάθος, ακούω την καρδιά μου, βρίσκομαι στο τώρα, περιμένω κάτι να αλλάξει και φυλάω τα όνειρα μου μέσα σε κρυστάλλινο βάζο. Μόλις πραγματοποιείται ένα ένα, σαν πυγολαμπίδα,  πετάει και φεύγει μακριά.

Μεταμεσονύκτιες σκέψεις

Και τί κατάλαβες ;
Μείναμε όλη νύχτα μ’ ένα πακέτο τσιγάρα φτηνά που δεν καπνίστηκαν ποτέ.
Ένα φλεγόμενο πακέτο τσιγάρα σβηστά. Με μία ανώμαλη θέα προς τη λάθος πλευρά
και δάχτυλα πάθους σε τζάμια θολά που ξεμείναν απ’ ανάσες. 

Με χάρτες απάτες σε κορμιά γυμνά.
Και τί κατάλαβα ;
Ξεχασμένα καπέλα σε εξώστες θεάτρων κλειστών κι ομπρέλες βρεγμένες μ’ ένοχα μυστικά,
μπλεγμένα νωπά μαλλιά, μίτοι-κουβάρια μ’ ατέλειωτα ψέμματα.
Τί κατάλαβες ;
Που ζωγράφισες μητέρες γαλάζιες, φιγούρες, μύστες και βήματα στο σώμα μου,
σχήματα ντροπής ηδονικά.
Και τί κατάλαβα που ξέσπασα στα κλάματα της φίμωσης της ενοχικής του αναπόφευκτου ;
Που κατάφερα και το ‘κρυψα στα λυχνάρια της αμαρτίας, στα έγκατα, για να το δω να ξεχειλίζει ψέμματα.
Κάλπικα κέρματα, καμπύλα οινοπνεύματα κι αναμμένα αίματα.
Και τί κατάλαβα ;
Που μ’ άλλαξε νόημα η γειτονιά, που τα γνώριμα σκίρτησαν άπληστα χρώματα.
Πάγωσαν και κάηκαν ανόητα. Χωρίς λόγια τάχθηκαν και μ’ έταξαν σ’ ερώτικα μηνύματα.
Καπέλα ξεχασμένα σε σκηνές παράταιρες κι ομπρέλες βρεγμένες με φερομόνες ανάσες.
Τζαζ φλογερές μουσικές αγκαλιασμένες, να λικνιζονται σε σκοτεινά αέναα περάσματα.
Και τί κατάλαβες ;
Που η μετάνοια ανήκει σ’ άλλη εποχή από το μέλλον ;
Το παρελθόν τ’ αντέχω.
Το μέλλον σκιάζομαι.
Στο λέω το ξανάγραφα με χρώματα άγραφα,
αόρατα έντονα, σε σελίδες ξεθωριασμένα χρυσές.

Τί κατάλαβα ;
Που μπλέχτηκα στα μαθηματικά ;
Μην τρομάζεις.
Μην φοβάσαι.
Μόνο μίλα μου γι’ αυτά που έζησες, γι’ αυτά που θες να ζήσεις χωρίς εμένα-με μένα.
Για ένα νησί κοινό, κι ένα σπίτι χλωμά φωτεινό.
Μόνο μίλα για την ύψιστη ερωτική στιγμή του ποιητή, που γνώρισες, 

για ‘κείνο το γυναικείο σώμα με το ξωτικό πρόσωπο-το άγνωστο, κι εκείνη την πόρτα με τις βεντάλιες που κουδουνίζει υστερικά.
Μα σώπαινε.
Και θα μιλήσω εγώ.
Κι εγώ θα πώ με σώματα και στόματα ενωμένα, ιστορίες γι’ αμαζόνες,
για φαντάσματα προδωμένα κι αρώματα.
Για γυναικεία σώματα που θα ζηλέψει κι η Μαρία Σαλώμη θα πω.
Και για κρεβάτια που φλέγονται σε αγιασμένες γέφυρες.
Για φορεμένα λάφυρα, ερωτικά θα πώ, και για πουκάμισα λευκά, αντρικά,
διάπλατα βρεγμένα κι ανοιχτά-σε θηλυκά κορμιά.
Θα πώ όσα ξέρω.
Και θα μιλήσω για πολλά, μα προπαντώς θα πώ 

για τα πακέτα με τα τσιγάρα που στα συρτάρια μου ξεχνάς, κι εγώ τ’ ανέχομαι.
Μα δεν μπορώ ν’ αντισταθώ, στ’ άρωμα που απ’ το χαρμάνι βγάζουν,
στον καπνό π’ ατμίζουν πρόστυχα.
Όχι, δεν τα καπνίζω.
Να τα κοιτάζω, μόνο, μ’ αρέσει, και να τα μυρίζω.
Μα όχι απόψε. Απόψε θα δώ στα όνειρά μου ποιά θα πάρω.
Γλώσσες φωτιάς θα τυλίξουνε το σώμα που θα πάρω, ηδονικά.
Στης συνουσίας το σχήμα, σ’ ένα δωματιο από καθρέφτες 

μ’ ένα φτηνό κοκκινάδι στα χείλια, που πάγωσε.
Να τί κατάλαβα.
Εσύ θα πηδάς μεσ’ από σχήματα καπνού-κυκλικά, τσιγάρων αναμμένων…
Ο καλύτερος τρόπος ξέρω, είναι να δωθείς σ΄ ένα φαύλο πειρασμό.
Σ’ έναν αστείο βαλεντίνο, σ’ έναν φίλο μυστικό, σ’ έναν χόρτο που προδίδει
όταν γίνεται λευκό ή υγρό.
Γιατί εσύ κι αυτή υπήρξατε
Ζωντανοί – νεκροί τις νύχτες της γέννησης-τις μέρες της ανάστασης.
Θα μου φέρεις το βάρος απ’ το στέρνο σου, θα μου δώσεις το δάκρυ των φιλιών σου
και 'γω θα τα σηκώνω μέχρι το τέλος του χρόνου.
Θα μείνεις εδώ μαζί μου, και δεν θα θες πια να γίνεις μεγάλη και τρανή,
θα πάρεις το κορμί μου στα χέρια σου, θα πάρεις την αγάπη μου και θα την  κάνεις θησαυρό
ή θα την πνίξεις στον άνεμο.
Θα καταλάβεις κι εσύ.
Ησύχασε.
Δεν θα βγάλω μιλιά

Αλήθειες...

Η αλήθεια είναι, καλή μου,
πως η ζωή έχει τελειώσει τώρα πια.

Και πως να στο πω.

Η αλήθεια είναι πως η ζωή είναι τόσο φτηνή,
και τα συναισθήματα που με κατατρώνε,
για να μη βάλω πλυθηντικό,
είναι κι αυτά τόσο φτηνά,
να τα εξαγοράσω καν δε μπορώ.

Κάθε στίγμη είναι φτηνή,
κάθε λεπτό ένα άρλεκιν κιτρινισμένο,
μια κωμωδία κουραστική, 

ένα τραγούδι που δεν θα ακούσεις το άλλο καλοκαίρι.

Κι οι άνθρωποι κούκλες.
Φτήνες, πλαστικές.
Μα καλά, μόνο εγώ τις βλέπω;

Κι αν εσύ, μπορείς να την κάνεις λίγο τη ζωή μου πιο ακριβή,
γιατί εγώ σ' εσένα πιστεύω, λιγάκι, και πολύ,
καμιά φορά που η μερα ξημερώνει και νυχτώνει με την ίδια αγάπη,
πιο ακριβό ενα λεπτό έστω, μια δικιά μου αιωνιότητα,
και μετά άσε με στη φτήνια μου,
τότε σου δίνω το ελεύθερο να με εκμεταλλευτείς.

Βραδινές σκέψεις

Είναι μερικές νύχτες, αρχίζω να πιστεύω ότι είναι πάντα νύχτες, που κοιτάμε κατάματα τον εαυτό μας. Τον παρατηρούμε προσεχτικά και ανακαλύπτουμε πράγματα που μας τρομάζουν. Εισχωρούμε βαθειά στην ψυχή μας και αναρωτιόμαστε τι στο διάολο συμβαίνει εκεί μέσα. Και μετά σκεφτόμαστε για ώρες. Μου έρχονται ερωτήματα που ποτέ δεν τολμώ να ρωτήσω και που ποτέ δεν τολμώ να απαντήσω! Ίσως επειδή δεν μπορώ, ίσως επειδή μου είναι αδύνατον, ίσως επειδή ξέρω ότι ποτέ δεν θα καταφέρω να τα απαντήσω! Και καθώς σκέφτομαι όλα αυτά τα αναπάντητα ερωτήματα ακούω το πρώτο λεωφορείο της ημέρας να κάνει στάση. Μαζί του είναι σαν να ξυπνάει, σιγά σιγά και ολόκληρη η πόλη. Σβήνω το τσιγάρο, το οποίο είναι τόσο γλυκό τέτοιες ώρες. Ήρθε η ώρα να κοιμηθώ και μαζί με εμένα τα ερωτήματα μου, η στεναχώρια μου και η βραδιά μου. Γράφω γρήγορα μερικές ασυνάρτητες παρατηρήσεις που δεν βγάζουν νόημα και ουσία και ετοιμάζομαι να κοιμηθώ. Ανακαλύπτω πράγματα για τους ανθρώπους, για το πως σκέφτονται. Πιστεύω ότι είμαι πιο σοφός, αλλά ξέρω ότι κάνω λάθος και ότι απλά είναι ένας παραλογισμός. Γιατί ο άνθρωπος είναι ποικιλόμορφος και αυτό δεν το ανακάλυψα εγώ, αλλά ο συγγραφέας από το τελευταίο βιβλίο που ακόμα δεν έχω διαβάσει. Ετοιμάζομαι να κοιμηθώ οι σκέψεις όμως δεν με αφήνουν. Είναι σκέψεις μπερδεμένες και αλλόκοτες. Ίσως να μην σκέφτομαι και τίποτα, κυριαρχεί ένα χάος, όλα είναι μπερδεμένα, αλλά εγώ, ετοιμάζομαι να κοιμηθώ. Ο ήλιος αρχίζει να ανατέλλει. Αλλά εγώ ετοιμάζομαι να κοιμηθώ!

Γάτα

Θύμησέ μου να τεντώνεσαι και να ακονίζεις τα νύχια σου σε ψάθινο χαλάκι, σαν τη γάτα. Θα 'ρθούν καλοκαίρια ζεστά και τεμπέλικα φθινόπωρα και κάπου, κάπως θα πρέπει να σκοτώνεις την ώρα σου... και 7 ζωές είναι πολλές για να σκοτώσεις, μονάχα ξετυλίγοντας κουβάρια.

Όσο για τους γουργουρητούς χειμώνες και τις άνοιξες με τις ορμές...εκεί ψάξε να βρείς γάτα, πάλι να τεντώνεσαι απάνω και να ακονίζεις τα νύχια σου. Είναι μαζόχες οι γάτες ξέρεις: από τη μια σε διεκδικούν με ουρλιαχτά μέσα στη νύχτα, σαν κλάμα μωρού μοιάζουν, κι από την άλλη δεν σταματούν να γυρίζουν στους δρόμους γουργουρίζωντας, ψάχνοντας... Μη με ρωτήσεις τι, αυτό ακόμα δεν το βρήκα, φοβάμια να το βρώ...

Αντικαταπληκτικά

Γυρνάς σπίτι. Πετάς στον καναπέ τσάντα, μπουφάν, κλειδιά. Ανοίγεις υπολογιστή. Βάζεις ένα τοστ να γίνεται. Κάθεσαι στην καρέκλα. Start -> Mozilla Firefox -> Bookmarks -> Gmail/ Facebook/ You Tube/ Twitter/ Blogger/ Tumblr. Aρχίζεις, notifications από 'δω, comments από 'κει. Περνάει μία ώρα. Νωρίς είναι ακόμα. Ξεκουράζεσαι από την τόσο κουραστική μέρα. Περνάνε 2. Άλλα 5 λεπτά. Πάει η ώρα 1:00. Πάει η ώρα 2:00. Το τοστ έχει καεί. Πάει η ώρα 3:00. Και δεν έχεις κάνει τίποτε άλλο. Έχεις φάει ένα ολόκληρο βράδυ στο ίντερνετ. Κάνοντας απολύτως τίποτα. Αυτό το βράδυ ήταν Δευτέρα. Και το επόμενο Τρίτη. Και το επόμενο Τετάρτη. Και συνεχίζεις να τρως τα βράδια σου μπροστά από μια οθόνη. Που υποθέτω έχει γίνει η καλύτερή σου φίλη, γιατί άλλο λόγο δεν βρίσκω να της κάνεις τόση παρέα.

Η ζωή περνάει και δεν μας ρωτάει. Και είναι τόσο μικρή που το θεωρώ αν μη τι άλλο θράσσος να την σπαταλάμε έτσι άδοξα. Και η ζωή είναι εκεί έξω. Δεν είναι ούτε μέσα στο σπίτι, ούτε στο ίντερνετ. Όταν έχεις πολλούς λογαριασμούς, μπαίνεις σ' ένα περίεργο τριπάκι. Νιώθεις ότι είσαι κάτι, επειδή έχεις πολλά like στο facebook, πολλούς followers στο blog, πολλά hits στο κανάλι σου, στο youtube. Δεν είσαι τίποτα ρε φίλε! Είσαι ένας τελειωμένος που δεν έχει ζωή. Και είμαι και εγώ μαζί σου.
Πού πήγαν οι μεταμεσονύκτιες βόλτες στους δρόμους της Αθήνας;
Πού πήγαν τα πάρτυ, τα ποτά, τα φλερτ;
Πού πήγαν οι εκδρομές; Οι τρέλες; Τα γέλια;
Πού πήγε η ζωή σου;

"Ύστερα στο σπίτι, διαδίκτυο, ενημέρωση εκπομπές για τον πλανήτη αντικαταθλιπτικά.
Βγαίνει στο μπαλκόνι, πηδάει και σκοτώνεται, μετά διαφημίσεις και μετά τα αθλητικά.
Όμως τι ωραία ήταν όνειρο,
θα βγει με την παρέα και με εκείνον τον κακόμοιρο θα πέσει στο κρεβάτι,
τι μαρτύριο η αγάπη, ξυπνητήρι στις εφτά.
Μες τη λεωφόρο παρατάει το αυτοκίνητο, καλεί ασθενοφόρο και πετάει τα κλειδιά,
μέσα από την τσάντα βγάζει το περίστροφο, πριν απ' τα τριάντα είδε ήδη αρκετά.
Καταπληκτικά. Τι καταπληκτικά! Καταπληκτικά. Αντικαταπληκτικά..."

άσπλαχνα ψάρια....

Τελευταία ξεχνάω, μάλλον επίτηδες για να τους εκνευρίζω, ποιοι είναι φίλοι μου, εχθροί μου, γνωστοί μου ή έστω οι γνωστοί- άγνωστοι μου.

Προσπάθησα να τους κατηγοριοποιήσω και σχηματικά. Η εικόνα πάντα μου έμενε πιο εύκολα.

Αλλά ο κύκλος των συναναστροφών μου πρέπει να είναι τετράγωνος

Και αυτό δεν μας το έμαθαν ακόμα

Τελικά κατέληξα ότι ο καθένας έχει το ταλέντο του και μ'αρέσει να τα βλέπω όλα.

Καποιοι μάλιστα έχουν και πολλά μαζεμένα για πολλαπλές χρήσεις.

Εγώ ξέρω να καθαρίζω ψάρια.

Χωρίς μαχαίρι.

Μόνο με το δάχτυλο.

Τους βγάζω τα έντερα με μία κίνηση, μόνο.

Εύκολα , γρήγορα και σχεδόν αναίμακτα.

Βυθίζεις το δάχτυλο στη κοιλιά και πιέζεις.

-Ναι πάντα σου σέρβιρα άσπλαχνα ψάρια

Αυτά τα έτρωγες για πρωινό εσύ.

Εσύ πάλι ήξερες πολλά

να μιλάς

να κοιτάζεις

να πείθεις

να κουνιέσαι

να διαβάζεις

να σταματάς το χρόνο

και να τον αλλάζεις

Τα παιχνίδια σου τα φτάνεις μέχρι το τέλος

Και άμα δεν το πηδήξουν

Τελειώνουν για σένα

Όταν όμως σε ξεκοιλιάσω σαν ψάρι

Έξω από τα νερά σου

Μέσα στα δικά μου υγρά

Θα είσαι άδειος.

Μήπως κι εσύ δεν ψάξεις

Θέλω σε μια αυτόματη γραφή
οι σκέψεις να γίνουν ζωγραφιές με μελάνι
κι έπειτα να ψάξεις να με βρεις.
Κάτω απ' τα κρύα χέρια μου
με τυραννάει αγωνία
πότε θ' αγγίξεις όσα νιώθω
κι αν θα τα κρατήσεις τρυφερά.
Με μια ματιά
να εμφανιστώ γυμνός
κι ύστερα να ψάξεις να με βρεις.
Κι όμως ξέρω
πως όλα θα γίνουν με το δικό σου τρόπο
και πως θα ψάξω να σε βρω
μην και δεν ψάξεις εσύ.

Κι ενώ ταυτόχρονα
οι σκέψεις φέρνουν ενοχές
δε θα ντραπώ να το εννοήσω.
Να μ' αγαπάς.

πού το είδες γραμμένο?

πού το είδες γραμμένο ότι στην κρίση αλλάζουν τα μυαλά ;
πού το είδες γραμμένο ότι με το χρόνο  μαθαίνουμε να μας βγαίνουν φυσικά τα απαραίτητα ;
πού το είδες γραμμένο ότι η συνηθισμένη μελαγχολία συνηθίζεται ;
πού το είδες γραμμένο ότι όσοι δεν μιλάνε καίγονται ;
πού το είδες γραμμένο ότι όλοι γνωρίζουν το αυταπόδεικτο ;
πού το είδες γραμμένο ότι αλλάζει η θερμοκρασία βρασμού σε μια άδεια κατσαρόλα ;

ξέρεις κάτι δεν χρειάζεται να το δεις  πουθενά γραμμένο
τώρα
ό,τι θέλεις γραμμένο
βγαίνεις και το γράφεις εσύ
με το στυλό για τα ψώνια του σούπερ μάρκετ
στις γωνιές των παραπεταμένων καθημερινοτήτων μας
χωράει να γράψεις τα πάντα, στο περιθώριο

άμα είσαι τυχερός
θα σε διαβάσουν κιόλας
οι υποψιασμένοι και οι τελείως ανυποψίαστοι
-θα σε καταλάβουν όσοι θέλουν
και εσύ θα χαίρεσαι ότι δεν σε κατάλαβε κανείς

μόνο πρόσεξε να μην τους γράψεις όλους

κάποιοι θέλουν να μείνουν κρυφοί


άμα μάθεις να τους βρίσκεις μόνος σου
γράψε μου

αιώνες τώρα σε δυό στιγμές εξαφανίζεσαι

δεν έχω να πληρώσω το βλέμμα σου

πόσο μάλλον το άγγιγμά σου

ξέρω πόσο ακριβής είσαι

πληρώνεσαι σε οργασμούς

όχι ότι δεν έχω από δαύτους

πώς θα μπορούσα άλλωστε

τραντάζονται τα στήθια μου

από τους κραδασμούς της ασφάλτου.

εμείς γεννηθήκαμε για τους δρόμους

μην κοιτάς που αιώνες περάσαμε μέσα σε τούτο το δωμάτιο

η πόρτα ήταν πάντα ανοιχτή

Ανακάλυψη

Κι ήθελα τόσο να κρατήσω ζωντανή τη στιγμή εκείνη.
Τη στιγμή που στο night bus
σαν δυο παιδιά που το σκασαν απο το σπίτι
για να γιορτάσουν τον έρωτα τους,
ο κόσμος έξω έτρεχε κι εσυ μου κράταγες το χέρι
και τα μάτια σου γίνανε ο κόσμος μου,
αχ, μη μου την πάρεις!
Σαν δυο παιδιά δίχως αποσκευές,
ούτε μια σάκα, ούτε ξυλομπογιές,
σαν δυο παιδιά 

σ ενα πολύβουο λεοφορείο,
κι αν οι άλλοι μας βλέπουν δεν τους κοιτάω,
κι αν οι άλλοι μας ακούνε δεν τους μιλάω,
συγνώμη κύριε, καμιά φορά απλά δεν κρατιέμαι,
συγνώμη κύριε,
ξέρω, σας κάνω να κοκκινίζετε,
μα τούτη την ώρα ξανά ανακαλύπτω τον έρωτα, συγνώμη.
Σαν δυο παιδιά που έκαναν κοπάνα απο το χρόνο,
μ' ενα παράθυρο στον κόσμο συντροφιά.

Ήθελα τόσο να κρατήσω τη στιγμή,
βουλιάζοντας στην αγκαλιά σου μέσα, 

όλος ο κόσμος να μου φαίνεται πως μου χαμογελά.

Ω υπερωκεάνειον

Ω υπερωκεάνειον τραγουδάς και πλέχεις
Αχούν οι φόρμιγγες της άπλετης χαράς μας
Με τα σφυρίγματα του ανέμου πρύμα-πλώρα
Με τα πουλιά στα σύρματα των καταρτιών
Με την ηχώ των αναμνήσεων σαν κιανοκιάλια
Που τα κρατώ στα μάτια μου και βλέπω
Να πλησιάζουν τα νησιά και τα πελάγη
Να φεύγουν τα δελφίνια και τα ορτύκια
Κυνηγητές εμείς της γοητείας των ονείρων
Του προορισμού που πάει και πάει μα δεν στέκει
Όπως δεν στέκουν τα χαράματα
Όπως δεν στέκουν και τα ρίγη
Όπως δεν στέκουν και τα κύματα
Όπως δεν στέκουν κ οι αφροί των βαποριών
Μήτε και τα τραγούδια μας για τις γυναίκες που αγαπάμε.

Αντρέας Εμπειρίκος

Ύφος

Το ύφος είναι η απάντηση στα πάντα
ένας καινούριος τρόπος για να επιχειρείς κάτι βλακώδες
ή κάτι επικίνδυνο.
Να κάνεις κάτι βλακώδες με ύφος
είναι προτιμότερο , παρά να κάνεις
κάτι επικίνδυνο δίχως ύφος.

Ύφος είναι η διαφορά :
ένας τρόπος να κάνεις,
ένας τρόπος να είσαι.

6 ερωδιοί να στέκονται ήσυχα σε μια λακκούβα
ή εσύ, να βγαίνεις από το μπάνιο γυμνή
δίχως να ξέρεις πως σε
βλέπω.

Τσαρλς Μπουκόβσκι.
Ένα ποίημα είναι μια πόλη  

Μια φορά κι ένα όνειρο

‘Μην ρωτάς τους πληγωμένους για τη μοναξιά. Εμένα θα ακούς. Σπάει και ξαναφτιάχνει. Μην τη λυπάσαι. Κανείς δεν την θέλει. Κανείς δεν την αντέχει’. Έτσι δεν μου λεγες;

Και πάντα μόνη σου θές να μένεις στο τέλος. Σε βλέπω. Σε ξέρω. Αγκαλιά με δυο προτάσεις . Παρέα με τους πλαστικούς καθρεφτες για ασφάλεια. Σπάει εύκολα η αλήθεια. Αν ήξερες μόνο ποιά είσαι και γιατί...

Ένα κοριτσάκι είναι η μοναξιά. 

Πέντε. Φοράει κόκκινη κουκούλα και σε κυνηγάει όσο τρέχεις. 

Δέκα. Μαζί σου θα είναι όταν δεν τη θες. Ένας μύθος είναι όσο δεν τη νιώθεις.

Δεκαπέντε. Τα δόντια σου φαίνονται τις ώρες που κρύβεται απ την οργή σου.

Είκοσι. Φυλάει τις δυστυχίες που της δίνεις να κρατάει σαν να ήταν δικιές της. Δική σου πάντα.

‘Χαίρω πολύ, εγώ είμαι’

‘Κράτα τις αισθήσεις σου μακρία τους. Κι εγώ τους φοβάμαι, το μυστικό σου είναι δικό μου.’

Φταίνε τα ψίχουλα που τη έριχνες για να μην χάνει το δρόμο. Μονοπάτια για το θανατό της κοντά σου. Σε κοιτούσα τότε. Το μεσημέρι που την ξέθαβες για να την λιώσει καλά ο ήλιος.

Σπάει και σε διώχνει. Μην την ενοχλείς γιατί εκδικείται.

Είναι ο κόσμος σου η μοναξιά. Γυρίζει συνέχεια. Γυρίζει παντού.

Να τη διώχνεις γιατί όταν είναι κοντά σου ξεχνιέται και δεν μαζεύει τα σπασμένα.

Είναι γυναίκα η μοναξιά. Μαζί τρελαίνετε τους δαίμονες σου, σας έχω δει τα βράδια. Ο σαρκασμός σας μου χάιδευε τα βλέφαρα τις ώρες που γελούσατε. Γελούσατε μαζί μέχρι να ξημερώσει. Μέχρι να φύγει και να σε κάνει πάλι ανθρωπάκο.

‘Τα γιατί σου να τα πάρεις πίσω, δεν τα θέλω’

Είναι μάγισσα η μοναξιά. Μου το είπε η όρασή σου ένα μεθυσμένο βράδυ. Και αν σου μιλήσει χαρίζεις τις αναπνοές σου μία μία. Σας έχω δει. Πάντα γελούσατε. Γελούσα κι εγώ μαζί σας.

Σπάει και σε εξεφτελίζει.

‘ ...Ενενήντα, ενενηνταπέντε, εκατό, φτου και βγαίνω’

Στο μυαλό σου είναι η μοναξιά. Μια φορά με βούτηξες κι εμένα εκει στο χάος της μισανθρωπιάς σου. Επιπλέω, δες με. Η μοναξιά σου μ’ αγαπάει. Εσύ είσαι αυτή που μισεί και αφανίζει. Την πονάς πολύ μου είπε μία μέρα. Να την προσέχεις περισσότερο.

Σπάει και σε πληγώνει. Να της λες ιστορίες για να κοιμηθεί, αλλιώς βρικολακιάζει.

Μην της μιλάς, πάντα ψέματα λέει. Χρόνια τώρα σε παραμυθιάζει με τα καλλωπισμένα ευχαριστώ της κι εσύ την ακούς και τη θαυμάζεις. Την τάισες τη μοναξιά σου καλύτερα απ τις τύψεις σου. Μόνο που ξέχασες τα λάθη σου μες το νερό. Λάθη που μουλιάσανε. Πολλά μικρά λάθη που φτιάξανε την καληνύχτα.

Σε βλέπω, σε ξέρω.

Μια καληνύχτα είναι η μοναξιά σου. Τα βράδια σκεπάζεσαι με τους φόβους της και τρέχεις στις γωνίες να σου πει τις προσευχές της. Πόσες απο αυτές ξέρεις απέξω;

‘Μια φορά κι έναν καιρό σε ένα μπαρ ζούσε ένας άνθρωπος...’

‘Να μην βάζετε ζάχαρη στο ποτό σας κύριε.’

Κρατάει τις καταστροφές σου απ το χέρι και τις πετάει στη θάλασσα για να δει πως τσιρίζουν. Την έχω δει να παίρνει το σχήμα της σωτηρίας τους.

Κράτησε τα βοτσαλάκια που έβαλε στις χούφτες σου για τη μέρα που έλεγες. Τα κομμάτια που σπάσανε κολλάνε με λόγια, θυμάσαι;

Θα ψιθυρίζω στη συνείδησή σου αυτά που ξέχασε.

Σου μιλάνε. Σε μισούνε. Σου μιλάει. Σε μισεί.

‘Και μετά ήταν δύο άνθρωποι΄

‘Σειρά σου τώρα’.

Κρύο

οταν εσυ θα φτιαχνεις τις βαλιτσες σου, θα τις φτιαχνω κ εγω,
το ξερεις.
οταν εσυ θα διπλωνεις τακτικα τα κοντομανικα σου,
εγω θα πεταω ατακτα τα πουλοβερ μου.
κι οταν εσυ θα φορας κοντες καλτσες εγω θα τις σηκωνω λιγο ακομα πιο πανω.

θα αφησω για λιγο τα γυαλια ηλιου μου, δεν πανε με το σκουφο.

θα δεις φοινικες, πρασινες θαλασσες, χελωνες και σερφερς.
θα δω γυμνα δεντρα, χιονι, και ελκυθρα.

θα αναζητας δροσερα ποτα κι εγω θα σφιγγω τα χερια γυρω απο το καυτο κρασι.

θα ιδρωνεις και θα τρεμω.

θα ειμαι εκει που δεν θα ηθελα να ειμαι,
σαν τιμωρια στο κρυο που μισω,
κι εσυ θα εχεις παρει τη θεση μου
σε ενα αιωνιο καλοκαιρι πλαι.

κι οταν στο τελος της μερας κουρασμενος πεσω σε μια αγκαλια,
κλεισω τα ματια και για λιγο ταξιδεψω στη χαβαη,
παλι θα πω
το κρυο του χειμωνα τελικα μες στην καρδια κουρνιαζει.
Κρατα τα κοντομανικα, κι εδω καλοκαιρι εχω.

περιπετειώντας

Ζήσε τη ζωή σου σαν να τη διηγείσαι σε κάποιον και τότε έχεις μία περιπέτεια
 

πίνω καφέ κάτω από μια κουβέρτα
κατεβαίνω τα σκαλιά και πηδάω τα δύο τελευταία
με πήρε ο ύπνος ενώ σου μίλαγα στο τηλέφωνο
κάνω σεξ στο πάτωμα και με βλέπω από τη γωνία
έφαγα παγωτό το δεκέμβρη γιατί δεν φοβόμουν μήπως λιώσει
κοιτάζω την ξεκρέμαστη κουρτίνα , δεν την κρεμάω , αστην να με ξεπερναει
κάθε φορά σε χαιρετάω λίγο περισσότερο μέχρι να γεμίσω την εικόνα
ονειρεύτηκα ταξίδια με εμένα καπετάνιο ενός πειρατικού καραβιού τι να σημαίνει ;
προσέχω να μην πατάω τα διαχωριστικά στα πλακάκια γιατί αν το κάνω θα πεθάνεις -για μένα ....

Μια περιπέτεια όπως τη ζείς...γεμάτη από όσους μικρούς πρίγκηπες και αμελί νομίζεις ότι συναντάς γεμάτη κορυφώσεις και βρεγμένα τανγκό σε δρόμους που ερήμωσες , γεμάτη μικρές τραγωδίες και μυρμήγκια που σηκώνουν 10 φορές το βάρος τους κι ας σου φαίνονται όλα ίδια , όπως όλοι μας.

That's why i really love Christmas....

Φανταστικές λύπες

έρχονται τα βράδια που σ'ακούω να τραγουδάς κάτω απ'το μαξιλάρι (ή έτσι μου φαίνεται)
πιάνω τον εαυτό μου να ψιθυρίζει στίχους
σφίγγομαι στο σώμα σου ως το χάραμα
και αντιπαλεύω τη λήθη, μέχρι ν'αδειάσει το στρώμα
ναρκωτικό αλμύρα
σκέφτομαι, ίσως να 'μαστε ακόμα μαζί
σ'αλείφω με αναμνήσεις, σε τυλίγω με νότες πιάνου
ντρέπομαι να σε κοιτάξω, μα μαθαίνω να περπατάω στα σκοτάδια
και στους λόφους που ονειρεύτηκες
είναι αυτό που νιώθεις που με κρατάει δέσμιο
είναι η ψυχή σου που ξεφεύγει στο συγκεκριμένο απροσδιόριστο
οι στιγμές σιωπής στα σοκάκια του απραγματοποίητου
ο θάνατος που αναβάλω, τα χείλη που ματώνουν
το ρολόι που γυρίζει προς τα πίσω, η μελωδία
και θέλω να ξέρεις
 η βροχή για πάντα θα θυμίζει__

illusions...

στα όνειρα θαρρώ πως είμαστε ψιχάλες,
δυο έντομα χαμένα στο υποσυνείδητο
σ'ένα ταξίδι πλάι στα σύννεφα
μα και στη κρύα γη των νεκρών
οι γέφυρες στέκονται και αναπολούν
η φύση ερωτεύτηκε στο απέναντι χωράφι
τα παγωμένα χέρια σου θα με τυλίξουν
(η μόνη ανάμνηση όταν ξυπνήσω)
η μόνη αλήθεια που απέμεινε,
μια συνουσία κρυφή κι απόμερη
ατελεύτητη

Άγρια φύση συμαισθημάτων

Σα να ακούω το βοριά που φυσάει και αγριεύει τη θάλασσα...

Σα να ακούω την ορμή που έχουν τα κύματα καθώς σκάνε στην ακτή...

Αδιαφορώντας για όσα συμβαίνουν τις τελευταίες μέρες σε τούτη τη Χώρα...

Καρτερώντας όμως το χαμόγελο στα χείλη των πολλών...

"Μια θάλασσα μικρή είναι το καλοκαίρι μου
ο έρωτάς μου, ο πόνος μου." 

Τι μας πονάει πιο πολύ; Ό,τι θα θέλαμε να έχουμε ή ό,τι δεν έχουμε πια;

Πόσο θα ήθελα να χτυπούσε  η αρμύρα το πρόσωπό μου  σε αυτό το ακρογιάλι...

Αν γύριζε ο χρόνος πίσω, θα έβρισκα τα σημάδια...

απόψε πίνουμε στις δικαιολογίες

τις καλύτερες μου ιστορίες
αυτές που σε ξενύχτησαν μαζί μου
με πυρετούς και στραβωμένες μοίρες από μοιρογνωμόνια
τις έγραψα για να δικαιολογήσω

να δικαιολογήσω
τις τρύπες που δεν άνοιξαν τα τσιγάρα
όπως πίστευες ή έλεγες

λάθη, πταίσματα, αμέλεια (εγκληματική), τίποτα
δεν έκανα τίποτα
εγκληματικά τίποτα

απο εκεί ξετύλιγα το κουβάρι
που μπέρδευα τόσο όμορφα
πλέκοντας
ζεστή , αφράτη δικαιολογία

κουλουριαζόμασταν τότε βαθιά
-ναι στην εμβρυϊκή στάση που λένε
και ξέχναγες να ρωτήσεις πως άρχισε
μόνο το τέλος κοιτάζουν όλοι στις ιστορίες
και το δικό μου άρεσε
ερχόταν τελευταίο και έκανε αίσθηση

κοιμόσουν καλύτερα μετά
όχι καλύτερα
ελαφρύτερα
με το ξυπνητήρι πιο κοντά
αγκαλιά
για να το σταματήσεις- νωρίς
πριν σε ξυπνήσει - τελείως

στο μεταίχμιο κάθε πρωί να πηδάς τα ανάμεσα

και το μικρό μου αριστούργημα
το δικό μου
ένας ιδιοκτήτης , ένας χρήστης
ένας και ο αυτός
αυτό που θα με καταξιώσει
-μετα θάνατον πάντα-
η ευτυχία μου

αυτήν
την πλέκω (βλέπω) συνέχεια
ακόμα και στα διαλείμματα

μια στραβή
                   μια ανάποδη

απόψε πίνουμε στις δικαιολογίες
στις καλές όμως

έτσι
γιατί θέλω
γιατί μπορώ
(δεν φτάνει αυτό ;)

Ο Πέτρος σε νέες περιπέτειες....

Όπως σας είχα αποκαλύψει ήδη στο μικρό βιογραφικό μου, μια από τις βασικές ασχολίες μου είναι η εξερεύνηση.

Σήμερα λοιπόν έτρεξα κεφάτος στην ένωση εξερευνητών για να κατοχυρώσω μερικά από τα ονόματα χωρών που πρόσφατα ανακάλυψα.

Όπως το Πιπερού, το Κουτσουλιστάν, την Κουμασιλάνδη, την Πολιτεία με όλα τα χρώμαρτα εκτός από το Ροζ, το Αβγατηγανιστάν, το Κουφέιτ καθώς και το Άνω και Κάτω Βόλτα (στο Ανω μένουν αυτοί που έχουν πάρει την κάτω βόλτα και αντίστροφα).

Δεν μπορώ να καταλάβω τον λόγο μα ο υπάλληλος εκεί με κοίταζε με δυσπιστία... σαν να μην μπορούσε να καταλάβει τους μαγικούς κόσμους που του εξηγούσα...

Αφού με τα πολλά με ρώτησαν για τα στοιχεία μου τους είπα ότι έχω γεννηθέι στο Περού και ότι σπούδασα γαλακτοκομία στη Γουαδελούπη.

Μα συνέχησαν να μην καταλαβαίνουν και ζήτησαν ένα μέλος από το συγγενικό μου περιβάλλον.

Τότε φώναξα τον παππόυ μου, έναν κοκκινομάλλη παραγεμιστή μαξιλαριών από τον Άγιο Δομήνικο και τον άλλο μου παππού που είναι αιωνόβιος μελλισσοκόμος.

Όταν με ρώτησαν με τι επαγγέλομαι, τους εξήγησα ότι είμαι δοκιμαστής καναπέδων και τα βράδια δουλεύω σε ένα διανυκτερεύον ζαχαροπλαστείο που παρασκευάζει ζελέδες για νάνους στην Αβησσυνία.

Στον τομέα των αγαπημένων, τους είπα ότι το αγαπημένο μου χρώμα είναι το σκούρο τσαγαλί.

Το αόρατο πράσινο καγκουρό

Και η ζωή γίνεται ένα αόρατο πράσινο καγκουρό πότε πότε. 

Ένα ζωηρό πράσινο καγκουρό ονομάζω Οράτιο και που καβαλάω με φόρα,
ανεμίζοντας την πολύχρωμη παντιέρα μου.
Και με πάει και με φέρνει,
και δε με γυρνάει πάντα,
μονάχα με τρέχει σε τοπία
πότε ασπρόμαυρα,
πότε θλιμμένα
πότε γνώριμα,
πότε απέραντα.
Αυτό το πράσινο καγκουρό!
Με πάει σε φωτογραφίες μέσα,
με τρυπώνει,
και διασχίζουμε μαζί έρημους και λίμνες άγονες.
Και η σημαία να ανεμίζει.
Και κοιμάμαι στην πλάτη του καμιά φορά κι αυτό ακόμα με πάει,
και με φέρνει,
και κοντοστέκεται,
και τρέχει πάλι,
γιατί καμαρώνει το χρώμα του που αστράφτει στον ήλιο.
Το πράσινο καγκουρό μου!
Με πάει σε βυθούς,
μου κλέβει τα κοράλλια μου
και κάθε τοσοδούλικο μαργαριτάρι,
και μετά,
να σου,
μου το περνάει στο λαιμό ξανά σα φυλαχτό,
κάθε κοράλλι και κάθε μαργαριτάρι
και καθε κυμα που τα γέννησε.

Άτακτο καγκουρό,
χτυπάω τα πόδια μου για χαλινάρια στα πλάγια του,
κι αυτό του κεφαλιού του...

don't die before I do

και όπως όλα ξεκίνησαν
χωρίζουν οι δρόμοι
(ίσως τελικά πέσαμε στα νερά του λιμανιού για να σωθούμε)
τα απογεύματα
μένεις στα βράχια
και αντικρίζεις όσα έμειναν
κι ελπίζεις.
μα η ζωή μου φαίνεται τόσο άδεια χωρίς εσένα
τα βράδια είναι κρύα και μοναχικά
μονάχα μετράω αντίστροφα
μέρα με τη μέρα
ως τότε


να προσέχεις.

This is the strangest life I've ever known...

αναρωτιέμαι αν με σκέφτεσαι

αναρωτιέμαι αν με νιώθεις

όταν πλαγιάζω πλάι σου τις νύχτες

και σε κοιτάω και ζω διανύοντας κύκλους

ποδήλατα,

βράδια καλοκαιριού.

να 'ξερες πόσο κρύες είναι οι κυριακές

ΚΑΝΕΝΑ ΣΤΟΜΑ ΔΕΝ ΤΟ ΒΡΕ ΚΑΙ ΤΟ ΠΕ ΑΚΟΜΑ.

η καρδιά είναι καράβι
ακυβέρνητο ώρες ώρες
άλλες πάλι πάει κι απαγκιάζει και μερεύει
και γίνεται ένα φύλλο πεσμένο που η θυσία του είναι για τις επερχόμενες χειμωνιάτικες λιακάδες η δυνατότητα.
η βροχή ψιθυρίζει
χωρίς απόηχο
χωρίς βιμπράτο
έτσι σκέτη
και λέει
ε! έχεις καθόλου ζωή;
ίσως μια στάλα
χτυπάει πλήκτρα
κι ακούει μουσική τώρα
αύριο πεζή θα πάρει πάλι παραμάσχαλα το τεφτέρι και θα γίνει πάλι κάτι άλλο
ποιος ξέρει τί;

ζωή

η δικιά μου ζωή 

ένα φιλί
που δεν θυμάμαι αν ονειρεύτηκα
ή αν όντως το σπατάλησα
στα ψεύτικα της χείλη

στη δικιά μου ζωή
όταν υπήρχαν όλα
δεν υπήρχε τίποτα

μόλις τα νιώσεις όλα
δεν νιώθεις τίποτα

η δικιά μου ζωή
ένα ακόμα φιλί
αυτό που έχασε τον δρόμο του
κι ας τον σχεδίαζε
για χρόνια ολόκληρα

η δικιά μου ζωή
ήρεμη
απαλή
τρομακτική
μυστήρια
και όμορφη
Ω, ναι!
και όμορφη

Your troubles will cease and fortune will smile upon you.

Xόρεψε μαζί μου μια νύχτα με φεγγάρι

να μετράμε τα χτυποκάρδια που χάνω εξαιτίας σου

(ακόμα και στις δύσκολες στιγμές)

στους χειμώνες που έρχονται

συννεφιασμένοι ουρανοί - άπνοια.

ερωτευμένοι διασχίζουν τους δρόμους 

ένας αδύναμος χαμογελάει μες το πλήθος και θυμάται

Here is the deepest secret nobody knows. Here is the root of the root and the bud of the bud and the sky of the sky of a tree called life; which grows higher than soul can hope or mind can hide. And this is the wonder that's keeping the stars apart... I carry your heart, I carry it in my heart.

Happy Smiles Giving

I was lying alone in my bed feeling sick
so i created a clone to hug under the sheet.
''This air can't be breathed'', i cried like a child,
''but your lungs are fulfilled'', my dear clone replied.
I asked for a story, a bedtime cute tale
to fall in some dream and stop this sleep fail.
''There, once, was a boy..'', my clone's pale voice started,
''..who lived in a town where love seemed retarded.
People would smile at faces that smiled
and kill all the others to clean the mankind.
But the boy was born crying and the neighbors did heard
so they grabbed all their weapons to protect smiles from hurt.
Make me smile and laugh hard, said the boy to his mother,
i want to love and to be loved like all the others have each other.
And the mother start fighting for the sake of her son,
every day felt like war and every night she dreamed that won.
She tried clowns, silly jokes, and fairy tales for Santa Claus,
she tried hard with truth and lies but it was all a lost cause.
Then she paid a famous actor to teach the boy how smile should be
and he became the best of smiler, so he was acting to be free.
For long years this play hold when one day he came of age
and he noticed in the mirror ugly wrinkles from the rage.
But he knew he should be strong
cause not smiling was wrong.
So he hid into his room, took a needle and black thread
to sew his lips wide to his ears, so he could live without a threat.
In time he got so sick and tired that some nights he cried for cure,
he didn't know if he was happy, love or hated, rich or poor.
Till some day he met a girl, pretty and kind just like his mother,
he smiled true smile, fell for her eyes, and named her, his significant other.
They made sweet love in every glade, bathroom, bed and elevator
but he once tear-dropped by passion and she called him ''filthy traitor ''.
Not believing what just happened he ran faster than his thoughts,
drank every last tear to get drunk and tried to breath sniffing his snots.
Doomed to love her, he went back, to her heart his heart to offer
but she whispered to his ear ''forever smile or go to slaughter''.
He felt alone these few last seconds, but he was free just like a bird
and he was happy to escape from all the fake, in his way to guillotine
smiling faces fucking lie you pathetic needy bitch (...) and yes I'm fuckin' libertine.
And death embraced his body kindly, led him to another path,
where he found a few non - smilers, with whom he shared more than a laugh.
I thanked my clone for this story, i did not cry either
i just fell in that boy's dream, thinking he was a greater achiever.

Όπως τότε

Κάθε φορά οι απαντήσεις της
ωμές, ακαριαίες, γεμάτες με συγκαλυμμένο ενδιαφέρον

Όπως ακριβώς μου έκανε έρωτα

Αναμνήσεις μιας άλλης ζωής

Μπορεί να βρεθήκαμε σε μια άλλη ζωή, όλοι μαζί,
εμείς οι ποιητές, οι αυτοκαταστροφικοί και ζαλισμένοι.
Μπορεί να περπατήσαμε στα ίδια δάση και να είδαμε τους ίδιους ήλιους,
να γευτήκαμε τις ίδιες ηδονές και να μεθύσαμε με τους ίδιους καρπούς.
Μπορεί να ζήσαμε παρέα σε μια άλλη εποχή, μια πιο ποιητική και πιο θλιμμένη,
μια εποχή γεμάτη χρώματα και αντανακλάσεις.
Μπορεί τα δάκρυα μας να λέρωσαν το ίδιο πάτωμα,
και μπορεί το μυαλό μας να ξεχάστηκε στους ίδιους τοίχους και τα ίδια σύννεφα.

Θυμάσαι που χαθήκαμε στους ήρωες του Καραγάτση, τρέξαμε στο νησί της Γλαύκης,
περπατήσαμε στα σοκάκια τα μπλέ και τα άσπρα;
Ή τοτε που χυθήκαμε σε γρασίδι σέπια, και ζωγραφίζαμε τις νότες των πουλιών;
Και τότε που διαβάζαμε με ένα τσιγάρο σε ενα τρεμάμενο χέρι;

Όταν τα τραγούδια είχαν φωνή,
και τα λόγια δύναμη,
και οι μπογιές χρώμα,
και το καθε βήμα έμπνευση.

Ίσως να ζήσαμε σε κάποια άλλη εποχή,
και πάντα θα θρηνούμε την απουσία της.

Εμεις οι ονειροπαρμένοι δεν ανήκουμε εδώ καμιά φορα, απλοι παρατηρητές γινόμαστε

Μου έδειχνες τον Σείριο μια βραδιά μα εγω δεν είχα μάτια γι' άλλα αστέρια..

Είναι που καμιά φορά οι τοίχοι γίνονται τόσο μικροί.
Είναι που έρχονται ώρες που δεν μπορώ να ξεχαστώ, συγχώρεσε με.
Είναι που η έμπνευση σε απομονώνει, σε αγριεύει σε κάτι ηλίολουστες μέρες σαν κι αυτή.
Και θέλεις να πιάσεις τον ήλιο, κι αυτός γλιστράει μέσα απ τις χαραμάδες των δαχτύλων σου, μέσα απ τις οπές της ζαλισμένης σου ίριδας.
Είναι που καμιά φορά θες απλα ενα άσπρο σημείο αναφοράς, να πετάξεις πάνω του όλη τη μαύρη μπογιά και να τρέξει σαν καταρράκτης, να γεμίσει το πάτωμα πιτσιλιές, να γλιστρίσεις, να πέσεις, να κοιμηθείς.
Και να ξυπνήσεις σ ενα μπλέ πράσινο κύμα επάνω, τα μάτια σου θολά ακόμα, ο ήλιος να αγγίζει την έκτη αίσθηση σου, κι εσύ να φτάνεις.
Να βλέπεις το φάρο, τους κόκκους του πιο πολύτιμου χρυσού, όλος ο νους σου μια ακτή, και να μπλεχτεί το δέρμα σου μ' αλμύρα και ροδάκινο.
Κοιμήσου, τα φρούτα είναι ακόμα άγουρα...

Η αγάπη αν είναι αυτό... θα' ρχομαι μαζί σου...

Ήρθε σαν μια ομορφη καλοκαιρινή μέρα. Κι ας είναι χειμώνας.
Ήρθε σαν μια ζεστή σοκολάτα και σαν μια παραμυθένια φωτογραφία.
Ήρθε, θες δε θες αλλά χαμογέλασε.

Πήδα ψηλά στον αέρα, γίνε χαζός και γελοίος.
Κλάψε, όχι, όχι, πλάνταξε. Και μετά σκουπίσου στο μανίκι σου. Κανεις δεν θα το μαθει αν το κάνεις σωστά.

Γέλα δυνατά και χαμογέλα στους περαστικούς που απορούν μαζί σου.
Μείνε μέσα με τον εαυτό σου και παίξτε κρυφτό. Και μην τον βρεις. Παίξτε σκοτεινό δωμάτιο καλύτερα.
Πιάσε το χέρι της και φίλα την, κι ας μην είναι η σωστή στιγμή. Μόλις έγινε.
Διάβασε, η φόρτωσε τα όλα στον κοκόρα. Αντέχει λίγο ακόμα.
Φύγε, μείνε, ταξίδεψε, δίψασε, μάθε, ζωγράφισε.

Και στο τέλος της μέρας μην μετρήσεις. Απλά πες "δεν πειράζει"

Ας κερδίσει ο καλύτερος.

Είναι η εποχή των δυνατών.
Η εποχή που οι ιππότες διοργανώνουν μάχες και που κάποιος θα πεθάνει, δε μπορεί.
Είναι η εποχή που η πριγκίπισσα ζητάει και απλά χτενίζει τα μακρια μαλλιά της.
Είναι η εποχή του πάθους, του έρωτα και της ίντριγκας.
Είναι το τώρα.
Που ένα τηλέφωνο δεν σε τρομάζει και απλά προχωράς τη ζωή σου αλλιώς θα γκρεμιστούν τα παλάτια σου.
Κάτσε στο θρόνο σου και γίνε ο βασίλιας.
Αποφάσισε εσύ για τις μάχες και στρίψε εσύ το δάχτυλο για τον χαμένο.
Κρέμασε τους όλους κι απλά κράτα μερικούς για να σε ταίζουν σταφύλια. Σου αξίζει.
Πάιξε με τους γελωτοποιούς σου και προκάλεσε τους αυλικούς να σε ευχαριστήσουν με κολακείες. Δεν θα τους πιστέψεις άλλωστε.
Σύρε τους μεταξωτούς μανδύες σου στους διαδρόμους και τις αυλές και άσε τους άλλους να τρέχουν να σε προλάβουν.
Βάλε πρώτους τους πιστούς σου να δοκιμάσουν τα φαγητά, κι αν πεθάνουν, αποκεφάλισε το μάγειρα και παρήγγειλε απ έξω.
Κρύψου πίσω απο το παραβάν της κρεβατοκάμαρας και παίξε κυνηγητό με την παλλακίδα, λίγο πριν την θυσιάσεις βέβαια.
Γέλα δυνατα και πάρε αποφάσεις για το μέλλον της χώρας σου.
Αυτή είναι η εποχή.
Ας κερδίσει ο καλύτερος.

Σημεία στίξης

Λιγα πράγματα δεν συγχωρούνται.
Λίγα πράγματα είναι ικανά να πιάσουν το μολύβι και να σχηματίσουν μια ολοστρόγγυλη τελεία.
Μολις βρήκα ένα απο αυτά.
Εύχομαι να μη βρείτε το δικό σας.

Στιγμές....

Τα σώματα οριζόντια, σαν δυο πολύχρωμες μπλεγμένες κορδέλες.
Σου κρατάει το πρόσωπο, της σφίγγεις το χέρι.
Και φοβάσαι.
Και χαμογελάτε.Και σε χαζεύει.
Και φοβάσαι, και η καρδιά σου θα σπάσει και την ακούει και σε κοιτάζει.
Και σου λέει πως θα έρθει να σε βρεί.
Και οι μυρωδιές σας μπερδεύονται.
Και φτιάχνετε τη δική σας ευάλωτη φούσκα τώρα.

Remember...

Και νομίζεις,
(πάντα έτσι λανθασμένα προχωράς,
γι αυτό σε λένε άνθρωπο,
γι αυτό αποκαλείσαι ρομαντικός)
νομιζεις,
πως δεν θα ξανααγαπήσεις.
Και το πραγματικό,
αυτούσιο,
γυμνό,
μεγαλείο της ανθρώπινης ύλης και σκόνης και εποχής,
η καρδιά είναι πιο μεγάλη απ ότι νόμιζες.
Γδύνεται μπροστά σου,
σαν ενα παιδί που αγνοεί τη γύμνια του,
η καρδιά,
μια άγουρη ομορφιά,
σου δίνει όλα της τα φρούτα,
κάθε φορά πρώτη φορά,
κάθε φορά η πρώτη μέρα του καλοκαιριού,

σου δίνει πίσω το φώς σου,
για να ξαναδείς
κάθε χρώμα που αμέλησες
μέσα κι έξω της,
όταν την έντυνες στα χρώματα της γής.

Γιατί η καρδιά
δεν είναι γή, δεν είναι
χώμα, δεν είναι
βήματα αμμούδινα που πατάς και σβήνεις,
εσύ, ή κάποια τρικυμία που γνώρισες.

Η καρδιά δεν ειναι γή.

Είναι ουρανός,
Και σύννεφα.
Και αέρηδες.
Κι αν σου επέτρεψε να την εξισώσεις με τη γή,
για λίγο,
είναι για να τη στείλεις σπίτι της ξανά,
ενώ σε μαθαίνει να πετάς.

Merci pour cette belle

aventure -

il' est temps pour toi den vivre nue nouvelle

Je t' aime

P.

Ιστορίες αγάπης.....όλες ίδιες είναι...

-Πές μου μια ιστορία...

-Τι ιστορία θέλεις ν’ ακούσεις?

-Μια ιστορία αγάπης.

-Όλες οι ιστορίες αγάπης είναι οι ίδιες. Μέρος πρώτο, είσαι για εμένα το παν. Μέρος δεύτερο, γίνε για εμένα το παν. Μέρος τρίτο, πάλι εσύ είσαι?