Τα χρόνια πέρασαν

Πέρασαν τα χρόνια, σαν ένας πίνακας προπαίδειας που έπρεπε να γεμίσει τελεολογικά.

« Αν δεν τελειώσεις το φαγητό σου, δεν θα σηκωθείς από το τραπέζι»

Αγκώνες πάνω στο τραπέζι. 

Σηκωμένα μανίκια

Η επανάληψη των ημερών έκανε τα λόγια περιττά. Έτσι γινόταν. 

Ροή πινάκων. 

Διαγράμματα ροής.

Ασθμαίνω.

Το φαγητό χάνει την γεύση του.

Κρύο.

Ανοργασμικό.

Και το περίμενα τόσο πολύ.

Όσο μαγείρευες, λύσσαγα.

Η όρεξη όμως πρέπει να κρυώνει.

Άραγε πόσα παιδιά μεγάλωσαν δεμένα σε πιάτα που άδειαζαν και πίνακες που γέμιζαν ;

Θα είχαν μεγαλώσει αλλιώς ;

Θα πέρναγαν οι χειμώνες ;

Θα ήταν παιδιά ;

Ο χρόνος άρχιζε με το σχολείο το Σεπτέμβρη και τέλειωνε την τελευταία μέρα του.  

Στον αυτόματο.

Μετά το τίποτα.

Καλοκαίρι.

Ολόκληρο.

Κόσμος.

Απλός.

Υπάρχω.

Η σκέψη αγκιστρώνεται σε βράχους και η γλώσσα κολλάει σε κελύφη πεταλίδων.

Δεν μιλάω.

Αλμύρα και χάος.

Με πέτρα θα σπάσει.

Σε εκείνο το τραπέζι φαγητού ακουμπώ  το πτυχίο μου

Πέρασαν τα χρόνια

Στον αυτόματο

4Χ7 = 28

Πάντα το έκανα λάθος.

Ούτε η επανάληψη δεν βοηθούσε.

Τόσοι πίνακες.

Τόσα πιάτα γεμάτα.

Τόσες ανάσες καταπιωμένες.

Τέσσερα και εφτά.

Μαγικοί αριθμοί.

28

Ετών

Και φοβάμαι.

Να σε κοιτάξω και να σου πω ότι δεν μεγάλωσα.

Ενώ τα έκανα όλα

Κατ’επανάληψη.
Kαι το περίμενα τόσο πολύ.

Φοβάμαι να πω ότι αυτό ήταν.

Φοβάμαι να πω ότι αυτό θα είναι.

Από δω και μπρος

Από δω και πίσω

Σώμα μου

Αυτό το σώμα πρέπει να περιφέρω.

Να το βγάλω για δουλειά.

Να το μεθύσω στις γιορτές.

Να το βγάλω για έρωτα.

Να το ντύσω κομψά.

Να το γδύσω –ποιοτικά πάντα.

Να το στήσω μπροστά να διαμαρτυρηθεί όταν η ήττα του αυτονόητου φτάσει στο κτένι

Αυτό το σώμα θέλει να κρυφτεί.

Όχι στο κρεβάτι.

Στα όνειρα.

Κάτω από το κρεβάτι.

Εκεί που ίσως και δεν καταλάβεις ότι υπάρχει.

Εκεί που ο πίνακας χάσκει.

Με πέτρα σπάει.

Η Απειρία.

Ο Φόβος.

Με πέτρα σπάει.

Η Αυτοπεποίθηση.

Η Ζωή.

Μάτωσα.

Μαζί με την πεταλίδα ρουφάω και λίγο από το αίμα μου.

Το άλλο το ξεπλένω στο νερό

Κι ας τσούζει.

Τα χρόνια πέρασαν.

Βραδιάζει.

Πάω να ξαπλώσω το σώμα μου σε ένα μωσαϊκό πινάκων.

Αυτό χρειάζεται.

Προπαίδεια.

Παιδεία.

Και μετά ο σωστός στόχος στην  πέτρα.

Με όρεξη παγωμένη.

Μην με κοιτάς με έκφραση αποστροφής

Τα κελιά μας στον πίνακα δεν απέχουν τόσο πολύ.

Κρατάω πέτρα.

Και φοβάμαι.

Παίζω για να ξεχνιέμαι.

Χοροπηδάω στο κρεβάτι.

Πάνω.

Κάτω.

Ξύπνα – έχουμε αργήσει.

Πάμε θάλασσα.