Είναι ζωή....

Δεν εχεις πια λογο κανενα
τον εαυτο σου να ξεγελας.
Δεν εχεις πια αιτια καμια,
να θεωρεις τουτο που ζεις ταινια πως ειναι.
Ειναι ζωη κανονικη αυτό που σε κουραζει,
ειναι ζωη αυτο που σου διαλυει την ψυχη
και οχι δραμα
που πιθανοτητες εχει αισιως να εξελιχθει.
Ειναι ζωη στα καλυτερα της
οταν
προτεραιοτητες πια
δεν ειναι
ο ερως η μαγεια το φιλι
αλλα το υστερα κ οι αριθμοι κ η δουλεια,
σιγουρα ειναι ζωη.
Ειναι ζωη τα αδεια απογευματα
που απο πανω σου περνανε σαν οδοστρωτηρας
και σε κολλανε στο κρεβατι πριν τα μεσανυχτα σε βρουν,
με ενα βιβλιο να ψαχνει τα συναισθηματα
για σενα για παρηγορια.
Ειναι ζωη κ αληθεια ωμη
οι επιλογες,
τα ματια που σε κοιτανε,
τα χερια που σε κρατανε
και ολα τα αλλα,
μην ξεγιελεσαι,
δεν ειναι ταινια,
ειναι λογια,
ειναι ζωη.

Καπετάνιος των ονείρων

Oταν ξαπλωνω μονος στο κρεβατι
το σωμα μου παιρνει τη σταση
που ανηκει σε μοιρασμενο υπνο.
Μαζευω τα χερια
και το ενα μου ποδι τεντωνω
για να ταιριαξω
στους ορμους του κορμιου σου.
Κι οταν υστερα νιωσω
πως στην πρυμνη μου
μονο η γατα βρισκει τον υπνο,
λυνω τον καβο
και ταξιδευω μοναχος
με ματια κλειστα
στα ταραγμενα πελαγα
των ονειρων μου.

Θελεις

Θελεις να κλεφτούμε για λιγο;
Θελεις να σκίσουμε τη νύχτα στα δυο
να την τυλίξουμε ολόγυρα μας και να μπλεχτούμε;
Να φτάσουμε στη θάλασσα,
εκεί που θέλω εγώ όμως,
και να με ξαπλώσεις στα χαλίκια,
να με μεθύσεις με έρωτα που σου ιδρώνει τα λαγονια
να μου χαιδεψεις τα μαλλιά;
Κι ύστερα,
θελεις να με κοιμήσεις στα χέρια σου μέσα,
κάτω απ το δέντρο,
εσύ όμως μην κοιμηθείς,
να με κοιτάζεις θέλω,
και ώσπου να ξημερώσει
θα έχουμε γυρίσει πίσω στη ζωή, στ ορκίζομαι.
Μόνο για λίγο,
θέλεις;
Κι ύστερα, κανείς δεν θα μάθει οτι ζήσαμε για λίγο όπως πρέπει.

Ταινία η ζωή

Τώρα που ο ήλιος τρυπώνει ακόμα απ το παράθυρο
διασκεδάζω να απλώνομαι στο κρεβάτι το διπλό μόνος μου
και να σε σκέφτομαι.
Και αντί για τα χέρια σου ο ήλιος με χαϊδεύει,
και εγώ κλείνω τα μάτια και παραδίνομαι και όλες μου τις σκέψεις δεν κάνει να σου τις πω.
Κι όταν ο ήλιος χάσει λίγη από την κάψα του,
κλείνω τα μάτια και σε φαντάζομαι
να παίζεις στην ταινία μου
αφού ταινία την κάνω τη ζωή μου όπως λες,
και κάνεις ότι εγώ σου πω.
Τρυπώνουμε σε ένα σινεμά
και καθώς δίπλα δίπλα καθόμαστε,
οι ώμοι μας ακουμπάνε,
τυχαία ας πούμε,
και ξέρω πως ηλεκτρίζεσαι κι εσύ όπως κι εγώ.
Και ταινία δε βλέπουμε,
μα μόνο σκεφτόμαστε πως...
ωραίο το σινεμά,
μα... ας ζήσουμε και λίγο χέρι χέρι.

Τα χρόνια πέρασαν

Πέρασαν τα χρόνια, σαν ένας πίνακας προπαίδειας που έπρεπε να γεμίσει τελεολογικά.

« Αν δεν τελειώσεις το φαγητό σου, δεν θα σηκωθείς από το τραπέζι»

Αγκώνες πάνω στο τραπέζι. 

Σηκωμένα μανίκια

Η επανάληψη των ημερών έκανε τα λόγια περιττά. Έτσι γινόταν. 

Ροή πινάκων. 

Διαγράμματα ροής.

Ασθμαίνω.

Το φαγητό χάνει την γεύση του.

Κρύο.

Ανοργασμικό.

Και το περίμενα τόσο πολύ.

Όσο μαγείρευες, λύσσαγα.

Η όρεξη όμως πρέπει να κρυώνει.

Άραγε πόσα παιδιά μεγάλωσαν δεμένα σε πιάτα που άδειαζαν και πίνακες που γέμιζαν ;

Θα είχαν μεγαλώσει αλλιώς ;

Θα πέρναγαν οι χειμώνες ;

Θα ήταν παιδιά ;

Ο χρόνος άρχιζε με το σχολείο το Σεπτέμβρη και τέλειωνε την τελευταία μέρα του.  

Στον αυτόματο.

Μετά το τίποτα.

Καλοκαίρι.

Ολόκληρο.

Κόσμος.

Απλός.

Υπάρχω.

Η σκέψη αγκιστρώνεται σε βράχους και η γλώσσα κολλάει σε κελύφη πεταλίδων.

Δεν μιλάω.

Αλμύρα και χάος.

Με πέτρα θα σπάσει.

Σε εκείνο το τραπέζι φαγητού ακουμπώ  το πτυχίο μου

Πέρασαν τα χρόνια

Στον αυτόματο

4Χ7 = 28

Πάντα το έκανα λάθος.

Ούτε η επανάληψη δεν βοηθούσε.

Τόσοι πίνακες.

Τόσα πιάτα γεμάτα.

Τόσες ανάσες καταπιωμένες.

Τέσσερα και εφτά.

Μαγικοί αριθμοί.

28

Ετών

Και φοβάμαι.

Να σε κοιτάξω και να σου πω ότι δεν μεγάλωσα.

Ενώ τα έκανα όλα

Κατ’επανάληψη.
Kαι το περίμενα τόσο πολύ.

Φοβάμαι να πω ότι αυτό ήταν.

Φοβάμαι να πω ότι αυτό θα είναι.

Από δω και μπρος

Από δω και πίσω

Σώμα μου

Αυτό το σώμα πρέπει να περιφέρω.

Να το βγάλω για δουλειά.

Να το μεθύσω στις γιορτές.

Να το βγάλω για έρωτα.

Να το ντύσω κομψά.

Να το γδύσω –ποιοτικά πάντα.

Να το στήσω μπροστά να διαμαρτυρηθεί όταν η ήττα του αυτονόητου φτάσει στο κτένι

Αυτό το σώμα θέλει να κρυφτεί.

Όχι στο κρεβάτι.

Στα όνειρα.

Κάτω από το κρεβάτι.

Εκεί που ίσως και δεν καταλάβεις ότι υπάρχει.

Εκεί που ο πίνακας χάσκει.

Με πέτρα σπάει.

Η Απειρία.

Ο Φόβος.

Με πέτρα σπάει.

Η Αυτοπεποίθηση.

Η Ζωή.

Μάτωσα.

Μαζί με την πεταλίδα ρουφάω και λίγο από το αίμα μου.

Το άλλο το ξεπλένω στο νερό

Κι ας τσούζει.

Τα χρόνια πέρασαν.

Βραδιάζει.

Πάω να ξαπλώσω το σώμα μου σε ένα μωσαϊκό πινάκων.

Αυτό χρειάζεται.

Προπαίδεια.

Παιδεία.

Και μετά ο σωστός στόχος στην  πέτρα.

Με όρεξη παγωμένη.

Μην με κοιτάς με έκφραση αποστροφής

Τα κελιά μας στον πίνακα δεν απέχουν τόσο πολύ.

Κρατάω πέτρα.

Και φοβάμαι.

Παίζω για να ξεχνιέμαι.

Χοροπηδάω στο κρεβάτι.

Πάνω.

Κάτω.

Ξύπνα – έχουμε αργήσει.

Πάμε θάλασσα.

Αλήθεις που πονάνε

Γεμίσαμε βάθη

και απόντες να τα παρατηρούν

Ξύπνημα

Με ξυπνάς με έναν ήλιο στον τόνο,σαν να ακούστηκαν κιόλας τα πρώτα τζιτζίκια.
Κλείνω λίγο τα μάτια και λέω
άραγε ένα χαμόγελο στ' αλήθεια σκοτώνει;