Ανακάλυψη

Κι ήθελα τόσο να κρατήσω ζωντανή τη στιγμή εκείνη.
Τη στιγμή που στο night bus
σαν δυο παιδιά που το σκασαν απο το σπίτι
για να γιορτάσουν τον έρωτα τους,
ο κόσμος έξω έτρεχε κι εσυ μου κράταγες το χέρι
και τα μάτια σου γίνανε ο κόσμος μου,
αχ, μη μου την πάρεις!
Σαν δυο παιδιά δίχως αποσκευές,
ούτε μια σάκα, ούτε ξυλομπογιές,
σαν δυο παιδιά 

σ ενα πολύβουο λεοφορείο,
κι αν οι άλλοι μας βλέπουν δεν τους κοιτάω,
κι αν οι άλλοι μας ακούνε δεν τους μιλάω,
συγνώμη κύριε, καμιά φορά απλά δεν κρατιέμαι,
συγνώμη κύριε,
ξέρω, σας κάνω να κοκκινίζετε,
μα τούτη την ώρα ξανά ανακαλύπτω τον έρωτα, συγνώμη.
Σαν δυο παιδιά που έκαναν κοπάνα απο το χρόνο,
μ' ενα παράθυρο στον κόσμο συντροφιά.

Ήθελα τόσο να κρατήσω τη στιγμή,
βουλιάζοντας στην αγκαλιά σου μέσα, 

όλος ο κόσμος να μου φαίνεται πως μου χαμογελά.