Νύχτες

Τις νύχτες που φεύγεις και η πόρτα πια δυο μάτια αντανακλά σβησμένα μόνο, κοίτα να μου γελάς.
Να μου γελάς καθώς την πλάτη μου γυρνάς και να αφήνεις μοναχά τα μάτια σου να μου μιλάνε,
γιατί απο λόγια δεν τα πας καλά κι αφήνεις την ψυχή μου διψασμένη.

Κι αν ήθελα μια νύχτα επάνω στην καρδιά σου να αποκοιμηθω,το παίρνω πίσω,
και κάνε εσύ τις νύχτες σου και την καρδιά σου ότι νομίζεις, μπορείς να τα ξοδέψεις όπου θες,
εγω να μου χαμογελάς ζητάω,
και πάνω στο χαμόγελό σου ακουμπάω όλες τις νύχτες, όλες τις μέρες, όλους τους αναστεναγμούς κι όλο μου το κορμί που τρέμει στο άγγιγμά σου, στα αποθέτω.
Κι ύστερα πάρ'τα και πέτα τα κι αυτά,
ανόητη ζωή έτσι κι αλλιώς και τι να λέμε.

(μα οτι και να λες ο τρόπος που φιλάς είναι αγάπη)

Αγάπη σαν τον Έλβις

Αγάπη σαν τον Έλβις,
αγάπη βασιλιάς,
κάποιοι πιστεύουν ακόμα οτι ζεις
κι ας μη σε βλέπουν,
αγάπη σαν τον Έλβις,
δίχως θωριά και δίχως όψη
προκαλείς αναστεναγμούς
και ένα λίγωμα στο στόμα,
αγάπη άφαντη παρούσα πανταχού.

Σε είδα κάποτε,
σε έζησα,
με χόρεψες κι εμένα κάποια φεγγάρια,
φόραγες μαύρα,
φόραγες άσπρα,
άλλες φορές αγάπη γυμνή,
διοπτροφόρος,
μυωπική,
με στέμμα πάντα,
ροκ,
κλασσική.
Κι ύστερα σ' έχασα.
Και σε είδα ξανά.
Με άλλα ρούχα, άλλα μαλλιά, άλλες συνήθειες,
ήρθα σ' αγκάλιασα,
σου είπα, ναι, πάντα το ήξερα οτι ζεις.

Κι απο τότε σε χάνω και σε βρίσκω,
κλείνω τα μάτια και σε νοσταλγώ,
ξέρω πώς είσαι παρά τα κοστούμια,
και πάντα ξέρω,
σαν βασιλιάς σωστός,
σαν Έλβις,
ξέρω, ξερω, ξέρω πως ζεις.

Είναι ζωή....

Δεν εχεις πια λογο κανενα
τον εαυτο σου να ξεγελας.
Δεν εχεις πια αιτια καμια,
να θεωρεις τουτο που ζεις ταινια πως ειναι.
Ειναι ζωη κανονικη αυτό που σε κουραζει,
ειναι ζωη αυτο που σου διαλυει την ψυχη
και οχι δραμα
που πιθανοτητες εχει αισιως να εξελιχθει.
Ειναι ζωη στα καλυτερα της
οταν
προτεραιοτητες πια
δεν ειναι
ο ερως η μαγεια το φιλι
αλλα το υστερα κ οι αριθμοι κ η δουλεια,
σιγουρα ειναι ζωη.
Ειναι ζωη τα αδεια απογευματα
που απο πανω σου περνανε σαν οδοστρωτηρας
και σε κολλανε στο κρεβατι πριν τα μεσανυχτα σε βρουν,
με ενα βιβλιο να ψαχνει τα συναισθηματα
για σενα για παρηγορια.
Ειναι ζωη κ αληθεια ωμη
οι επιλογες,
τα ματια που σε κοιτανε,
τα χερια που σε κρατανε
και ολα τα αλλα,
μην ξεγιελεσαι,
δεν ειναι ταινια,
ειναι λογια,
ειναι ζωη.

Καπετάνιος των ονείρων

Oταν ξαπλωνω μονος στο κρεβατι
το σωμα μου παιρνει τη σταση
που ανηκει σε μοιρασμενο υπνο.
Μαζευω τα χερια
και το ενα μου ποδι τεντωνω
για να ταιριαξω
στους ορμους του κορμιου σου.
Κι οταν υστερα νιωσω
πως στην πρυμνη μου
μονο η γατα βρισκει τον υπνο,
λυνω τον καβο
και ταξιδευω μοναχος
με ματια κλειστα
στα ταραγμενα πελαγα
των ονειρων μου.

Θελεις

Θελεις να κλεφτούμε για λιγο;
Θελεις να σκίσουμε τη νύχτα στα δυο
να την τυλίξουμε ολόγυρα μας και να μπλεχτούμε;
Να φτάσουμε στη θάλασσα,
εκεί που θέλω εγώ όμως,
και να με ξαπλώσεις στα χαλίκια,
να με μεθύσεις με έρωτα που σου ιδρώνει τα λαγονια
να μου χαιδεψεις τα μαλλιά;
Κι ύστερα,
θελεις να με κοιμήσεις στα χέρια σου μέσα,
κάτω απ το δέντρο,
εσύ όμως μην κοιμηθείς,
να με κοιτάζεις θέλω,
και ώσπου να ξημερώσει
θα έχουμε γυρίσει πίσω στη ζωή, στ ορκίζομαι.
Μόνο για λίγο,
θέλεις;
Κι ύστερα, κανείς δεν θα μάθει οτι ζήσαμε για λίγο όπως πρέπει.

Ταινία η ζωή

Τώρα που ο ήλιος τρυπώνει ακόμα απ το παράθυρο
διασκεδάζω να απλώνομαι στο κρεβάτι το διπλό μόνος μου
και να σε σκέφτομαι.
Και αντί για τα χέρια σου ο ήλιος με χαϊδεύει,
και εγώ κλείνω τα μάτια και παραδίνομαι και όλες μου τις σκέψεις δεν κάνει να σου τις πω.
Κι όταν ο ήλιος χάσει λίγη από την κάψα του,
κλείνω τα μάτια και σε φαντάζομαι
να παίζεις στην ταινία μου
αφού ταινία την κάνω τη ζωή μου όπως λες,
και κάνεις ότι εγώ σου πω.
Τρυπώνουμε σε ένα σινεμά
και καθώς δίπλα δίπλα καθόμαστε,
οι ώμοι μας ακουμπάνε,
τυχαία ας πούμε,
και ξέρω πως ηλεκτρίζεσαι κι εσύ όπως κι εγώ.
Και ταινία δε βλέπουμε,
μα μόνο σκεφτόμαστε πως...
ωραίο το σινεμά,
μα... ας ζήσουμε και λίγο χέρι χέρι.

Τα χρόνια πέρασαν

Πέρασαν τα χρόνια, σαν ένας πίνακας προπαίδειας που έπρεπε να γεμίσει τελεολογικά.

« Αν δεν τελειώσεις το φαγητό σου, δεν θα σηκωθείς από το τραπέζι»

Αγκώνες πάνω στο τραπέζι. 

Σηκωμένα μανίκια

Η επανάληψη των ημερών έκανε τα λόγια περιττά. Έτσι γινόταν. 

Ροή πινάκων. 

Διαγράμματα ροής.

Ασθμαίνω.

Το φαγητό χάνει την γεύση του.

Κρύο.

Ανοργασμικό.

Και το περίμενα τόσο πολύ.

Όσο μαγείρευες, λύσσαγα.

Η όρεξη όμως πρέπει να κρυώνει.

Άραγε πόσα παιδιά μεγάλωσαν δεμένα σε πιάτα που άδειαζαν και πίνακες που γέμιζαν ;

Θα είχαν μεγαλώσει αλλιώς ;

Θα πέρναγαν οι χειμώνες ;

Θα ήταν παιδιά ;

Ο χρόνος άρχιζε με το σχολείο το Σεπτέμβρη και τέλειωνε την τελευταία μέρα του.  

Στον αυτόματο.

Μετά το τίποτα.

Καλοκαίρι.

Ολόκληρο.

Κόσμος.

Απλός.

Υπάρχω.

Η σκέψη αγκιστρώνεται σε βράχους και η γλώσσα κολλάει σε κελύφη πεταλίδων.

Δεν μιλάω.

Αλμύρα και χάος.

Με πέτρα θα σπάσει.

Σε εκείνο το τραπέζι φαγητού ακουμπώ  το πτυχίο μου

Πέρασαν τα χρόνια

Στον αυτόματο

4Χ7 = 28

Πάντα το έκανα λάθος.

Ούτε η επανάληψη δεν βοηθούσε.

Τόσοι πίνακες.

Τόσα πιάτα γεμάτα.

Τόσες ανάσες καταπιωμένες.

Τέσσερα και εφτά.

Μαγικοί αριθμοί.

28

Ετών

Και φοβάμαι.

Να σε κοιτάξω και να σου πω ότι δεν μεγάλωσα.

Ενώ τα έκανα όλα

Κατ’επανάληψη.
Kαι το περίμενα τόσο πολύ.

Φοβάμαι να πω ότι αυτό ήταν.

Φοβάμαι να πω ότι αυτό θα είναι.

Από δω και μπρος

Από δω και πίσω

Σώμα μου

Αυτό το σώμα πρέπει να περιφέρω.

Να το βγάλω για δουλειά.

Να το μεθύσω στις γιορτές.

Να το βγάλω για έρωτα.

Να το ντύσω κομψά.

Να το γδύσω –ποιοτικά πάντα.

Να το στήσω μπροστά να διαμαρτυρηθεί όταν η ήττα του αυτονόητου φτάσει στο κτένι

Αυτό το σώμα θέλει να κρυφτεί.

Όχι στο κρεβάτι.

Στα όνειρα.

Κάτω από το κρεβάτι.

Εκεί που ίσως και δεν καταλάβεις ότι υπάρχει.

Εκεί που ο πίνακας χάσκει.

Με πέτρα σπάει.

Η Απειρία.

Ο Φόβος.

Με πέτρα σπάει.

Η Αυτοπεποίθηση.

Η Ζωή.

Μάτωσα.

Μαζί με την πεταλίδα ρουφάω και λίγο από το αίμα μου.

Το άλλο το ξεπλένω στο νερό

Κι ας τσούζει.

Τα χρόνια πέρασαν.

Βραδιάζει.

Πάω να ξαπλώσω το σώμα μου σε ένα μωσαϊκό πινάκων.

Αυτό χρειάζεται.

Προπαίδεια.

Παιδεία.

Και μετά ο σωστός στόχος στην  πέτρα.

Με όρεξη παγωμένη.

Μην με κοιτάς με έκφραση αποστροφής

Τα κελιά μας στον πίνακα δεν απέχουν τόσο πολύ.

Κρατάω πέτρα.

Και φοβάμαι.

Παίζω για να ξεχνιέμαι.

Χοροπηδάω στο κρεβάτι.

Πάνω.

Κάτω.

Ξύπνα – έχουμε αργήσει.

Πάμε θάλασσα.

Αλήθεις που πονάνε

Γεμίσαμε βάθη

και απόντες να τα παρατηρούν

Ξύπνημα

Με ξυπνάς με έναν ήλιο στον τόνο,σαν να ακούστηκαν κιόλας τα πρώτα τζιτζίκια.
Κλείνω λίγο τα μάτια και λέω
άραγε ένα χαμόγελο στ' αλήθεια σκοτώνει;

Waiting for the sleepy girl to leave

I taste something like
melted past.
I realize it 's the new
brand of cigarettes I bought.
Everyone's steps are making so
much noise and I like
the noise
as I like a cold beer when
it's hot outside. I feel
alive in the noise.

Then you come.
You kiss me.
You sit down next to me.
Then we laugh.
We laugh a lot. I like that.
Then you kiss me again.
I kiss you back.
I can't stop kissing you.
We are talking about what we did
through the day
as if we will meet again tomorrow.
Then you hug me and it's nice.

I would give my left foot's little toe
(and I love that toe)
to keep you here a little longer.
You may think that this is too much
-you know me just for a few days-
but you smell nice.
And in a world like this,
in which I hate so many of its people,
this is really something

don't you think?