απόψε

απόψε ήθελα να μείνεις, να μην πας.

να κάτσεις να με ακούσεις

και να πιούμε κρασί και να με βάλεις στο κρεβάτι αργά. πολύ αργά.

όταν τ' αστέρια μόνο θα δεσπόζουν πια στη νύχτα μας,
όταν θ΄αρχίσω να πιστεύω ότι ακούω γρύλους.

απόψε ήθελα να σου χαμογελάσω όπως ποτέ,
και να με γδύσεις, με κάθε τρόπο,
και να σε πονέσω,
απο έρωτα.

απόψε έγινα μικρός
γιατί
ακόμα είσαι αυτό που είσαι
ακόμα κι αν εγώ αλλάζω κάθε δευτερόλεπτο.

απόψε ήθελα αλήθειες,
αλήθειες που χωράνε σ'ενα ψέμμα
κι αλήθειες που κάνουν τα μάγουλα να κοκκινίζουν και να φουντώνουν,
μέχρι
να πιάσεις τον εαυτό σου να βάλει τα χέρια του να κάνουν αυτό που εσυ αρνείσαι.

μα ξέρεις,

είμαστε τόσο άμυαλοι εμείς οι άνθρωποι,
και ποιός να μας πει πως όσο και να τις κυνηγάς,
οι χίμαιρες δεν αλλάζουν,
χίμαιρες παραμένουν.
όπως κι οι άνθρωποι δηλαδή.

Που στο διάολο είσαι;

Είναι όμορφα εδώ πάνω.
Η νύχτα έχει φορέσει ησυχία.
Ένα κόκκινο φως ανάβει στο απέναντι παράθυρο.
Δυο άνθρωποι κάνουν σεξ
ή τα παιδιά έπεσαν για ύπνο.

Που στο διάολο είσαι;

Είναι άσχημα εδώ πάνω.
Η ησυχία είναι αφόρητη.
Τα αυτοκίνητα περνάνε βουβά κι αμέτρητα απ' τον απέναντι δρόμο.
Άνθρωποι φεύγουν αναζητώντας μια καινούρια κόλαση
ή κουρασμένοι από τον πολύ παράδεισο.

Που στο διάολο είσαι;

Είναι τόσο αδιάφορα εδώ πάνω.
Έχει πέσει μια αδιάφορη ησυχία.
Ανάβουν αδιάφορα φώτα
και περνάνε αδιάφορα αυτοκίνητα.
Άνθρωποι πηδιούνται και φεύγουν
κι αυτό δεν έχει καμία σημασία.
Η πόλη πεθαίνει.
Οι ποιητές έχουν πεθάνει από καιρό.
Μόνο έμεινα εγώ για να τους κάνω τα μνημόσυνα.

Που στο διάολο είσαι;

Μελοδραματισμοί

Σαν να βλέπω ριμέικ μιας παλιάς ταινίας
μαθαίνω ξανά πως να γίνομαι συντηρητικός.
Από αντίδραση.

Η αβεβαιότητα είναι κλουβί
κι εγώ πρόβατο με ψευτοεπαναστατικές διαθέσεις.
Από συνήθεια.

Σαν να το ήξερα όταν την είδα
γι' αυτό και δεν την συμπάθησα ποτέ,
ό, τι κι αν μου έλεγες γι' αυτήν.
Από φόβο;

Οι ώρες στις κατεστραμμένες μας νύχτες,
που καταστρέφονταν περισσότερο με την απουσία σου,
ήταν τελικά χαμένα χρόνια,
κι όμως έμεινα να τους κρατάω το χέρι.
Από βλακεία.


Κοίτα πόσα συνώνυμα βρήκα για την αγάπη. 

Λίγο πριν τα 20

Όσο ακόμα δεν είμαι είκοσι χρονώ
μου δικαιολογούνται κάποια λάθη
μια ζωή ακατάστατη
πολύς χρόνος χαλασμένος  σε πράξεις
και πιο πολύ σε ανθρώπους
άδεια βράδια να παλεύω για λίγο ύπνο
να μην πολυσκέφτομαι
να διαβάζω άθλιες παρατάξεις λέξεων
ενώ τα αληθινά βιβλία περιμένουν να γραφτούν
δικαιολογούνται ακόμα και τέτοιοι στίχοι «ζωντανοί»
που σύντομα θα ξεχαστούν
όπως τους πρέπει.

....

Αναπνοή

Αγοράσαμε τσιγάρα και περηφάνια από το περίπτερο.
Κλειδωμένο το ψυγείο κι εμείς μέσα. Βαθιά μέσα,
χέρια, πόδια και μυαλό.
Αν δεν ήσουν χθες το βράδυ, θα με κατάπινε το ταβάνι.
Κάπου τα χάνεις όλα, κάπου κοιτάζεις πίσω και δεν βλέπεις
τίποτα- τα ψίχουλα είναι φαγωμένα- και
μπροστά υπάρχει μόνο βενζίνη και θάλασσα.
Τι να μοιράσουμε αφού φαγώθηκαν όλα;
Μόνο ο αέρας μας έμεινε λοιπόν,
κι αν θέλεις σου δίνω λίγο από το δικό μου

Καληνύχτα Ελλάδα....

Σας ζητώ ένα μεγάλο συγγνώμη διότι αυτό το blog δεν είναι παρά μια σελίδα έκφρασης συναισθημάτων, ονείρων, σκέψεων και απόψεων λέξεις και έννοιες που εμπεριέχονται στον θεσμό της δημοκρατίας. Αλλά δυστυχώς μετά τις χθεσινές εκλογές λίγο πολύ όλοι μας θα πρέπει να κάνουμε την αυτοκριτική μας, ο καθένας μόνος του και όλοι μαζί σαν λαός. Ναι, όντως, νικητής των χθεσινών εκλογών ήταν ο Αλέξης Τσίπρας. Αυτός πήρε τον ΣΥΡΙΖΑ και τον έκανε αξιωματική αντιπολίτευση. Μόνο που θα πρέπει να καταλάβει σε ποια Ελλάδα νίκησε. Στην ίδια Ελλάδα που νίκησε και ο Μιχαλολιάκος και ο Καμμένος. Στην (μόνη «δυτική») χώρα που χιλιάδες άντρες κάνουν σεξ με πόρνες στο δρόμο χωρίς να χρησιμοποιούν προφυλακτικό. Γιατί πιστεύουν ότι οι Έλληνες δεν κινδυνεύουν από το AIDS, όπως δεν κινδυνεύουν και από την δραχμή. Και μπορούν να ψηφίζουν άφοβα ό,τι ακριβώς τους έρθει, χωρίς προφύλαξη.

Tο τρενάκι του τρόμου

γυρίζουμε γύρω από το ίδιο σημείο χρόνια τώρα
πληρώνουμε για να το κάνουμε
και η αλήθεια είναι πως το διασκεδάζουμε

στο τρενάκι του τρόμου μας μπήκαν κάτι ψύλλοι στ' αυτιά
κι ύστερα γλίστρησαν στο κορμί μας
και λίγο λίγο τους αφήνουμε να μας πίνουν το αίμα

ξοδέψαμε πολύ χρόνο στον ίδιο στόχο
μόνο που δεν ήταν κοινός

σαν λούνα παρκ υπό αέναη λειτουργία
υπολειτουργία

όπου τα ζευγαράκια δε φιλιούνται πια στα χείλη
για να μη ρουφήξει ο ένας την ψυχή του άλλου

οι νέοι επισκέπτες είναι όλοι τυφλοί και κουφοί
γεύονται την αποτυχία, μυρίζουν στον αέρα την εγκατάλειψη, αγγίζουν τη μούχλα
αλλά δεν εμπιστεύονται τις κατακρεουργημένες τους αισθήσεις

τα μάτια των παιδιών μαραίνονται και πέφτουν στο θέαμα
και τα αυτιά τους γεμίζουν από ένα ατέλειωτο βουητό

όλοι ως το τέλος ανθρώπινα ελπίζουμε

νοικιάζουμε βαγόνια μα
πριν καλά καλά προλάβουμε να επιβιβαστούμε για το ταξίδι της ζωής μας,
σαπίζουμε στην ουρά αναμονής και στα καθίσματα

ποιος θα μας δικάσει που πιστέψαμε στην αθανασία;
ο χρόνος