Πεντάλεπτα διαλείμματά

Έχει μάτια διαβολικά, δεν είναι καστανά. Όλη την υπόλοιπη εβδομάδα κλαίει για τις χαμένες του αγάπες κι είναι πολλές, δε του φτάνουν χίλιες εβδομάδες να κλάψει. Τα σαββατοκύριακα κάνει πέντε λεπτά διάλειμμα. Τότε βγαίνει μαζί της. Όταν βγαίνουν, δε μιλάει για καμία απ' αυτές, της λέει ιστορίες. Δεν ξέρει αν είναι αλήθεια κι ούτε ξέρει από που τις μαθαίνει. Δε ρωτάει. Καπνίζει πολύ όταν βγαίνει μαζί της, καπνίζει τα τσιγάρα μιας παλιάς του γκόμενας. Καπνίζει την γκόμενα, του αρέσει η λέξη γκόμενα. Εκείνης καθόλου. Την κυριακή το βράδυ τελειώνει το πεντάλεπτο διάλειμμα κι ύστερα γυρνάει στο θρήνο του. Δεν θρηνεί για τις χαμένες του αγάπες, θρηνεί για το χαμένο του εαυτό. Κι είναι πολλά τα κομμάτια. δε του φτάνουν χίλιες εβδομάδες για να κλάψει. Στα πεντάλεπτα διαλείμματά τους, την κοιτάει σα να μην υπάρχει αύριο. Στα μάτια του εμφανίζονται κάμποσες ρυτίδες. Ακούει πίσω από τις λέξεις της. Ό,τι έχει δε το λένε οι λέξεις της. Κι αυτός θέλει ό,τι έχει.
Στα πεντάλεπτα διαλείμματά του πρέπει να συλλέγει δυνάμεις, για να πενθεί όλο τον υπόλοιπο καιρό. Κι ύστερα γυρνάει στο πένθος του. Δε κλαίει για τις χαμένες του αγάπες, δε θρηνεί για το χαμένο του εαυτό. Πενθεί τη χαμένη ανθρωπότητα. Την χωρίς αγάπες. Την χωρίς εαυτό.
Κι ύστερα κάνει πέντε λεπτά διάλειμμα, μαζί της. Όταν πεθάνει, κάποιος πρέπει να πενθεί. Όχι αυτόν. Γι' αυτόν κάποιος θα βρεθεί να κλάψει.

Don't forget....

Never think yourself singular, never think your own case much harder than other people’s.

Think of yourself rather as something much humbler and less spectacular, but to my mind, far more interesting — a poet in whom live all the poets of the past, from whom all poets in time to come will spring. You have a touch of Chaucer in you, and something of Shakespeare; Dryden, Pope, Tennyson — to mention only the respectable among your ancestors — stir in your blood and sometimes move your pen a little to the right or to the left. 

In short you are an immensely ancient, complex, and continuous character, for which reason please treat yourself with respect and think twice before you dress up as Guy Fawkes and spring out upon timid old ladies at street corners, threatening death and demanding twopence-halfpenny.

Virginia Woolf - A letter to a young poet.

Άνοιξη

τα δειλινά...

όταν η φύση ερωτεύεται την ουσία της

και η θάλασσα παλινδρομεί

σαν περιμένοντας ανυπόμονα τον ουρανό εραστή της

γυρίζω προς το στήθος για να ελέγξω την παρουσία σου

 

 

Λονδρέζικη άνοιξη

Εικόνες από μια Λονδρέζικη άνοιξη.

1. η βροχή, αυτό το όμορφα βρεταννικό drizzle που πέφτει εκεί που δεν το περιμένεις για λίγα λεπτά και όλα είναι βρεγμένα σαν το Λονδίνο που σού έμαθε η pop culture.
2. ο ήχος ενός ταξί που πλησιάζει το σπίτι σου στις 3 το πρωί σε μια άδεια γειτονιά. Και μετά τα γρήγορα βήματα στη σκάλα, το κλειδί στη πόρτα, και ένα γνώριμο πρόσωπο. Ένα thank you στον οδηγό και μετά τσιμπιέσαι.
3. Στο ανοιχτό θέατρο στο Regent's Park βλέπουμε μια παράσταση από ένα βίβλιο που όταν το διάβασα στα 14 με έκανε να αμφισβητώ την ανθρώπινη φύση. Τα φύλλα στα δέντρα έκαναν έναν υπέροχο ήχο ενώ μετά, το περπάτημα μέσα από το πάρκο και τη λίμνη του μας κάνει να συζητάμε την ομορφιά του να μένεις στο Λονδίνο και να το ξέρεις σας σπίτι σου.
4. Ένας περίπατος στη Tate Modern και μια ερωτική εξομολόγηση στο, πιθανότατα, πιο όμορφο κτήριο του Λονδίνου.
5. Ο πορτοκαλί ήλιος στο σούρουπο στη Millennium Bridge την ώρα που φυσάει και μυρίζει το νερό και όλα αυτά να θυμίζουν  Άνδρο.  
6. Να γυρνάς σπίτι και να είναι χάραμα.
7. Κάτι τυχαίες στιγμές όπου συνειδητοποιείς ότι με τους φίλους σου είσαι τόσο κοντά ώστε λέτε τα ίδια πράγματα ταυτόχρονα χωρίς να ξέρετε γιατί.

 

Αλλαγές

Σε μια απέλπιδα προσπάθεια
να τιθασεύσω το χάος μου
βρέθηκα στο σταθμό.
Ακολουθώ τις ράγες.
Γραμμές με προορισμούς,
χωρίς πολλές-πολλές διακλαδώσεις.
Τα διλήμματα στο έλαττον,
μονόδρομος εμπρός.
Δε μ'αρέσουν τα εκκρεμή σχέδια.
Δε μ'αρέσει το χάος.

Δε μ'αρέσουν τα ψέματα, τα μέτρια αισθήματα,
οι ενοχές και οι πειραματισμοί.

Σε ένα απ'τα πρώτα ταξίδια
που έκανα μαζί σου
βρέθηκα στη θάλασσα.
Στη μόνη μεταβολή που έχω μάθει να αγκαλιάζω.
Είναι ακίνδυνη,
γιατί δεν τη ζω εκ των έσω.
Ακολουθώ τη γραμμή που αφήνει το κύμα,
αφήνω κι εγώ τις μουτζούρες μου πίσω.
Δε μ'αρέσουν τα φορτία.
Δε μ'αρέσουν οι ανακρίβειες.

Δε μ'αρέσουν οι άνθρωποι που τα έχουν όλα,
τα ταξίδια που μένουν στα χαρτιά,
οι φωτογραφίες χωρίς κορνίζα και οι πόλεις που δεν αγγίζουν νερό.


Σε μια τελευταία ευκαιρία
να πάρω άλλο δρόμο
αρνήθηκα.
Έμεινα μαζί σου,
κι ας αλλάζω τόπους
μαζί με τις εποχές.
Μόνο εσύ να μην αλλάζεις.
Δε μ'αρέσει να αλλάζουν όσα αγαπώ.

Λεμόνι σε μπλε φόντο.

Εκείνη η μέρα θα μείνει αξέχαστη, όπως κι αν βγήκε η φωτογραφία εν τέλει. Ήμασταν εσύ, εγώ και γύρω μας μόνο η καφετιά άμμος, τα αγκαθωτά βραχόφυτα και ο άγριος ωκεανός, κι ένα λεμόνι στ’ανάμεσό μας. Ένα λεμόνι σε μπλε φόντο. 

Σκέπτομαι να βάψω τους τοίχους του δωματίου μου πράσινους και θα κρεμάσω ένα λεμόνι και αυτό θα είμαι εγώ αναφώνησες όλο χαρά. Δεν στάθηκα ποτέ στην απορία του πως μπορείς να καρφώσεις ένα λεμόνι στον τοίχο. Δεν στάθηκα ποτέ στην απορία του γιατί επέλεξες ένα λεμόνι ή του πως σου ήρθε αυτή η ιδέα, στάθηκα μόνο στο πράσινο-γιατί πράσινο; 

Γέλασες και μετά κοιμήθηκες. Πάντα κοιμόσουν, σε ξύπνησα για λίγο και συνέχισες τον ύπνο σου, ελπίζω να ξυπνήσεις πριν να είναι αργά, γιατί ο καιρός θα έχει περάσει. Αμα είχα προσπαθήσει πιο νωρίς ίσως να ήταν διαφορετικά τα πράγματα -σίγουρα θα ήταν διαφορετικά τα πράγματα, αλλά αυτή είναι η αξία του παρελθόντος κι εκεί έγκειται η εμμονή μας σε αυτό : ξέρουμε καλά τι έγινε αλλά πάντα έχουμε την απορία ως προς το ποιό θα ήταν το αποτέλεσμα άμα το άσπρο ήταν μαύρο, άμα το γκρι δεν ήταν θεός, άμα το λεμόνι δεν ήταν σε πράσινο φόντο εξαρχής.

Πράσινο, γιατί πράσινο?

Θα σε δω για πρώτη φορά-και θα είμαστε οι δυο μας. Θα σε αναγνωρίσω ανάμεσα στο πλήθος, ο ουρανός θα έχει κρεμάσει για εμένα ένα βελάκι πάνω από το κεφάλι σου και τον ποταμό των μαλλιών σου. Θα σου έχω χαμογελάσει πριν με βρεις, θα έχω φορέσει το καλύτερο ρούχο μου για να σε εντυπωσιάσω και θα κάθομαι στο συντριβάνι μια μέρα πριν την αφιξή σου. Θέλω να σιγουρέψω οτι όλα είναι τέλεια για να σε υποδεχτούν. Ελπίζω στην βρωμιά του πλακόστρωτου, επιθυμώ τις πατημένες τσίχλες στους αρμούς, θεοποιώ τα περιστέρια που περιπλανώνται ανάμεσα στα πόδια των ανθρώπων- θέλω όλα να μείνουν όπως είναι, θέλω ο κόσμος να σταματήσει το καρουσέλ του για να κατέβω, να σε πιάσω από το χέρι και να σε ανεβάσω στο δικό μου αλογάκι...κι ύστερα να συνεχίσουμε μαζί το γύρω γύρω. 

Για σένα δεν έχει καν υπάρξει ακόμα το λεμόνι. Δεν με ξέρεις, παρά γνωρίζεις απλά την ύπαρξή μου. Στο νου σου όλα είναι πιθανά αλλά δεν κάνεις τον κόπο να σκεφτείς τόσο μακριά. Για σένα απλά πρόκειται να προστεθεί ένα ακόμα κομματάκι στο παζλ σου-και όταν το ολοκληρώσεις θα φτιάξεις ένα άλλο και θα αφήσεις τα παλιά να σκονιστούν. Δεν με ξέρεις, παρά γνωρίζεις απλά την ύπαρξή μου, για σένα δεν έχει καν υπάρξει ακόμα το λεμόνι...

Εγώ σε περιμένω και σε περίμενα πάντα. Σε γνώριζα κι ας μην είχα υπόψην μου την ύπαρξή σου. Σε βλέπω να περπατάς και ξέρω οτι αυτό το περπάτημα θα με τυφλώσει, αυτά τα πόδια θα με καταστήσουν ανάπηρο, αυτό το βλέμμα θα με πετρώσει και θα καταδικαστώ στην αιωνιότητα ενός παρελθόντος-όλα αυτά εξαιτίας μιας ημέρας, της ημέρας όταν ξεκίνησε το παρελθόν μου και άρα η ζωή μου. Εγώ δεν παίζω με παζλ, ούτε ψάχνω κομμάτια εδώ και κει,  είμαι η κόλλα που θα περάσει ανάμεσα στις σχισμές και θα εξατμιστεί-κι όσο κρατήσω. Έχω όνομα για αυτό πρέπει να με θυμάσαι. Δεν με ξέρεις, παρά γνωρίζεις απλά την ύπαρξη μου, ενώ εγώ έχω ήδη ετοιμάσει την βαλίτσα μου για το ταξίδι του χαμού αύριο, το τραίνο με περιμένει. Αυτή είναι η διαφορά μας, ζούμε τον χρόνο προς αντίθετες κατευθύνσεις και έτυχε η Τύχη στα ζάρια να συναντηθούμε. Δεν θα ξαναγίνει αυτό γιατί συνεχίζεις τον δρόμο σου προς τα μπρος ενώ εγώ προς τα πίσω, δεν ξέρω για ποιόν από τους δυο υπάρχει τέρμα ή προορισμός, δεν γνωρίζω ποιός θα αντιμετωπίσει τα περισσότερα εμπόδια, το μόνο που ξέρω είναι οτι σε περιμένω στην πλατεία και στο χέρι μου κρατώ ένα λεμόνι για να με αναγνωρίσεις, στέκομαι μπρος στο συντριβάνι. Ελπίζω μέσα στο πλήθος να το προσέξεις-ένα λεμόνι σε μπλε φόντο.  

Έρωτες

πιστεύω σε Σένα (κάποτε)

υπήρξε η θρησκεία μέσα μου. ή εγώ μέσα της. κι ο Θεός μέσα μου. εγώ μέσα Του ποτέ.

μεγάλωσα λίγο και τους θεούς τους απαρνήθηκα.

όχι τίποτα άλλο, γιατί αν με έβλεπαν, δε θα με άφηναν αβοήθητο.

υπήρξα αβοήθητος για πολύ καιρό. κάθε βράδυ Σε παρακαλούσα. προσευχόμουν σε Σένα.

η θρησκεία υπάρχει ακόμα. ο Θεός της δεν υπάρχει.

τα απομεινάρια μας παντού. Εσύ πουθενά.

τώρα ήρθε η ώρα για το δικό μας Ευαγγέλιο.

δεν έκανες λάθος. δεν έκανα ούτε εγώ. απλά χρειαζόμαστε μια νέα θρησκεία.

δεν υπήρξα απελπισμένος. χωρίς ελπίδα ποτέ. χωρίς πίστη ίσως.

μα εδώ που φτάσαμε η πίστη ελπίδα έγινε. για λύτρωση.

τη μέρα που δε θα με νοιάζει να ανάψω ένα κερί στο ναό Σου, θα έχεις σταματήσει να υπάρχεις.

Σε θυμαμαι

Σε θυμαμαι, θα μου λες.
Ειχες καθισει στο σκαμπο, με τα ποδια σου απλωμενα στο καγκελο της βεραντας τυλιγμενα σε μπλε καλσον, με τα κουρασμενα πανινα παπουτσια σου.
Κραταγες ενα τσιγαρο στο χερι και για μισο δευτερολεπτο δε με καταλαβες,
για μισο δευτερολεπτο με τυλιξες στους καπνους σου και εγινα αορατος.
Κοιτουσες την πολη απο ψηλα,
σα να μην την ειχες ξαναδει,
και χαμογελουσες μονη σου,
και εκλεινες τα ματια για να ακουσεις τη φασαρια που σε λιγες ωρες θα τελειωνε ξανα.
Μα ο αποηχος μενει.

Σε θυμαμαι, θα μου λες.
Ειχες δακρυσει, δακρυα διαφανα, σα την ζεστη του καλοκαιριου,
κι εγω σε ρωτουσα κι εσυ μου χαμογελουσες αινιγματικα,
και ρουφαγες τον καπνο και μονο να ακουσω και να δω μου ελεγες.

Το θυμαμαι, θα σου πω.
Ηρθες και χωθηκες αναμεσα απ τα ποδια μου και προσεχα να μη σε καψω,
και χαμογελαγα γιατι παλι ηρθες οταν επρεπε και δεν επρεπε
και δακρυζα γιατι πως να σου εξηγησω οτι
οι πολυκατοικιες δεν ειναι απλες πολυκατοικιες
και οι φωνες δεν ειναι απλες φωνες
και η ωρα δεν ειναι απλα εξι.
Και χαμογελαγα γιατι δεν καταλαβαινες και ηταν η σωτηρια
της ενωμενης μας ψυχης αυτη.

Σε θυμαμαι, θα μου πεις.
Το μυαλο μου πασχιζε να σε καταλαβει μα οι λεξεις δεν επαιρναν σχημα, εξατμιζοντουσαν.

Το ξερω, θα σου πω,
Και στα γονατα θα πεσω κατι τετοιες στιγμες μοναχα να θυμασαι και να μην καταλαβαινεις.
Γιατι αν μου πεις οτι καταλαβαινεις τοτε θα κλαψω και για την δικη σου ψυχη