Ο επιθανάτιος ρόγχος του 11 και μια ελπιδοφόρα ανάσταση...

Είναι οι τελευταίες μέρες του 2011.

Δυνατή χρονιά.

Για μένα ήταν μια χρονιά κατεδάφιση και ανοικοδόμηση. Αναστάτωση και συμμάζεμα. Απώλειες και κέρδη. Αλλαγές. Ερωτηματικά, θολά, αναβοσβήνουν πότε πότε σαν χαλασμένη πινακίδα και με αιχμαλωτίζουν -με τη θέληση μου.

Χρονιά καθοριστική. Πρώτη σελίδα σε καινούριο κεφάλαιο. Αναδιοργάνωση στο κάστινγκ, νομίζω προσωρινή. Μπορεί και όχι.

Φέτος παρατήρησα επίσης, ότι από τη στιγμή που αρχίζεις να νομίζεις οτι γνωρίζεις, μέρα με τη μέρα η φαντασία σου αλλοιώνεται. Δημιουργείς ένα τοίχο ανάμεσα στον εαυτό σου και σ' αυτό που υπάρχει. Όσο περισσότερο "γνωρίζεις", τόσο λιγότερο αναρωτιέσαι, τόσο πιο δύσκολα ξαφνιάζεσαι, σπάνια ενθουσιάζεσαι. Το θαυμαστικό κάνει φτερά και πετάει μακριά απ' τη ζωή σου. Πόσο κρίμα. Το σιχαίνομαι αυτό.

Η στεγνή γνώση δεν μου προσέφερε τίποτα μέχρι τώρα, παρά μόνο μου στέρησε το δικαίωμα να είμαι ανοιχτός. Έπρεπε όμως να αποκτήσω ένα μέρος της, για να μπορέσω τώρα να ανοίξω τα χέρια και να την αφήσω να πέσει. Αργά και σταδιακά. Ένα κβαντικό άλμα από το μυαλό στην καρδιά, από τη γνώση στη διαίσθηση. Αυτό επιθυμώ.

Το 2012 λέω πως θα είναι γεμάτο εμπειρίες, αφθονία, αγάπη και δημιουργία,
συνδημιουργία ...

Η δίδυμη φλόγα καίει σιγανά αλλά σταθερά.

Κι εγώ είμαι ... αμετανόητος χαρακτήρας ... θέλω με πάθος, ακούω την καρδιά μου, βρίσκομαι στο τώρα, περιμένω κάτι να αλλάξει και φυλάω τα όνειρα μου μέσα σε κρυστάλλινο βάζο. Μόλις πραγματοποιείται ένα ένα, σαν πυγολαμπίδα,  πετάει και φεύγει μακριά.