Αχ ρε παιδιά,
Κάθε χρόνο τέτοια μέρα με πιάνει ένα πράγμα σαν παράπονο, να γιατί μεγάλωσα έτσι γρήγορα. Όλο τον υπόλοιπο χρόνο μ΄αρέσει που μεγάλωσα, μ' αρέσει που διδάχτικα απ'τα λάθη μου και πλήρωσα τα πάθη μου. Ζω την εποχή μου. Αλλά είναι 2-3 μέρες τον χρόνο που θέλω να κάνω παιδικές σκανταλιές. Ν' ανοίξω άλλων γράμματα που δεν είναι δικά μου, να ξήσω με το νύχι μου την μπογιά από την φρεσκοβαμμένη βάρκα και ν' ανακαλύψω το πραγματικό της όνομα. Όχι, δεν είναι ότι θέλω να ξαναγίνω παιδί, θέλω μόνο να κρυφοκοιτάξω απ' την κλειδαρότρυπα, να κοιτάξω τους μύθους και τις λαχτάρες τις παιδικής μου ηλικίας, να τους λύσω, να μπορέσω να τους λύσω. Χωρίς νοσταλγία, αλλά μόνο μ' αυτή την απέραντη ευτυχία που νοιώθεις όταν κάνεις τέτοιες βουτιές στο παρελθόν, στο παρελθόν που αγάπησες, στο παρελθόν που σε πληγώνει, στο παρελθόν που τέτοιες μέρες, έτσι που είσαι κουρασμένος απ΄ τα τρεχάματα, απ' τα πήγαινε-έλα, έρχεται και τρυπώνει πιο εύκολα μέσα σου. Κι εσύ, που είσαι μπουχτισμένος από το παρόν, παραδίνεσαι άνευ όρων, για λίγες ώρες, έστω μόνο και για λίγες στιγμές.
