ΚΑΝΕΝΑ ΣΤΟΜΑ ΔΕΝ ΤΟ ΒΡΕ ΚΑΙ ΤΟ ΠΕ ΑΚΟΜΑ.

η καρδιά είναι καράβι
ακυβέρνητο ώρες ώρες
άλλες πάλι πάει κι απαγκιάζει και μερεύει
και γίνεται ένα φύλλο πεσμένο που η θυσία του είναι για τις επερχόμενες χειμωνιάτικες λιακάδες η δυνατότητα.
η βροχή ψιθυρίζει
χωρίς απόηχο
χωρίς βιμπράτο
έτσι σκέτη
και λέει
ε! έχεις καθόλου ζωή;
ίσως μια στάλα
χτυπάει πλήκτρα
κι ακούει μουσική τώρα
αύριο πεζή θα πάρει πάλι παραμάσχαλα το τεφτέρι και θα γίνει πάλι κάτι άλλο
ποιος ξέρει τί;