Φανταστικές λύπες

έρχονται τα βράδια που σ'ακούω να τραγουδάς κάτω απ'το μαξιλάρι (ή έτσι μου φαίνεται)
πιάνω τον εαυτό μου να ψιθυρίζει στίχους
σφίγγομαι στο σώμα σου ως το χάραμα
και αντιπαλεύω τη λήθη, μέχρι ν'αδειάσει το στρώμα
ναρκωτικό αλμύρα
σκέφτομαι, ίσως να 'μαστε ακόμα μαζί
σ'αλείφω με αναμνήσεις, σε τυλίγω με νότες πιάνου
ντρέπομαι να σε κοιτάξω, μα μαθαίνω να περπατάω στα σκοτάδια
και στους λόφους που ονειρεύτηκες
είναι αυτό που νιώθεις που με κρατάει δέσμιο
είναι η ψυχή σου που ξεφεύγει στο συγκεκριμένο απροσδιόριστο
οι στιγμές σιωπής στα σοκάκια του απραγματοποίητου
ο θάνατος που αναβάλω, τα χείλη που ματώνουν
το ρολόι που γυρίζει προς τα πίσω, η μελωδία
και θέλω να ξέρεις
 η βροχή για πάντα θα θυμίζει__