Το αόρατο πράσινο καγκουρό

Και η ζωή γίνεται ένα αόρατο πράσινο καγκουρό πότε πότε. 

Ένα ζωηρό πράσινο καγκουρό ονομάζω Οράτιο και που καβαλάω με φόρα,
ανεμίζοντας την πολύχρωμη παντιέρα μου.
Και με πάει και με φέρνει,
και δε με γυρνάει πάντα,
μονάχα με τρέχει σε τοπία
πότε ασπρόμαυρα,
πότε θλιμμένα
πότε γνώριμα,
πότε απέραντα.
Αυτό το πράσινο καγκουρό!
Με πάει σε φωτογραφίες μέσα,
με τρυπώνει,
και διασχίζουμε μαζί έρημους και λίμνες άγονες.
Και η σημαία να ανεμίζει.
Και κοιμάμαι στην πλάτη του καμιά φορά κι αυτό ακόμα με πάει,
και με φέρνει,
και κοντοστέκεται,
και τρέχει πάλι,
γιατί καμαρώνει το χρώμα του που αστράφτει στον ήλιο.
Το πράσινο καγκουρό μου!
Με πάει σε βυθούς,
μου κλέβει τα κοράλλια μου
και κάθε τοσοδούλικο μαργαριτάρι,
και μετά,
να σου,
μου το περνάει στο λαιμό ξανά σα φυλαχτό,
κάθε κοράλλι και κάθε μαργαριτάρι
και καθε κυμα που τα γέννησε.

Άτακτο καγκουρό,
χτυπάω τα πόδια μου για χαλινάρια στα πλάγια του,
κι αυτό του κεφαλιού του...