Pause

Η ζωή χθές βράδυ πέρασε γρήγορα. Πολύ γρήγορα.
Ξέρεις πόσο γρήγορα περνάει η ζωή σ αυτά τα μαγαζιά, με τα φώτα που ώρες ώρες δεν υπάρχουν 

και ώρες ώρες σε τυφλώνουν και με τα ποτά που αλλάζουν χέρια
και τις μουσικές που χορεύεις και δεν ακούς.
Χορεύεις γρήγορα, μιλάς γρήγορα, κοιτάς γρήγορα, μεθάς γρήγορα. 

Ένιωσα το χρόνο να περνάει εκεί μέσα.
Κι όπως χόρευα απέναντι σου,γρήγορα,καλεσα το χρόνο να κανει ενα pause και να ρθει να καθίσει 

στον ώμο μου μια στιγμη.
Και σε κοίταξα.Βαθιά στα μάτια.
Εσυ χόρευες, εγώ οχι.
Αφου είχα σταματησει το χρονο σου λεω.
Σε κοίταξα απο πάνω μέχρι κάτω, μέσα στα μάτια και πίσω απ αυτά, τα μαλλιά σου, 

κι εκείνη την τούφα λίγο περισσότερο. Και τα παπούτσια σου.
Και ψιθύρισα στο αυτί του χρόνου "Για πόσο ακόμα θα είσαι ερωτευμένη μαζι μου;"
Δεν πήρα απάντηση φυσικά.
Αλλά είπα να πιστέψω τον Αινστάιν.
Ο χρόνος είναι μια απλή εφεύρεση του ανθρώπου.
Κι εγώ τον αγνοώ.