Μαχαίρι στην ψυχή...

Θυμάμαι εκείνη τη μέρα που μ’ ένα μαχαίρι
καρφώσαμε ένα ολόκληρο λιβάδι
από πορτοκάλια.
Ήταν τόσο μεγάλο, που εγώ δεν σκέφτηκα στιγμή
να τα καρφώσουμε ένα-ένα.
«Και τι άλλο έχουμε να κάνουμε;» μου είπες
«δεν μας περιμένουν πουθενά»
Αλλά τελικά πήρα το μαχαίρι και το ‘μπηξα στο χώμα
κάπου μαλακά
ούτε καν στο κέντρο του λιβαδιού
«Άντε να φεύγουμε» είπα
«Είναι σαν να τα σκίσαμε όλα ·
έτσι κι αλλιώς έχουμε χάσει τις καρδιές μας»
«Και τις ψυχές μας» απάντησες
Και τότε χαμογέλασα,
γιατί η δική μου είχε ξαναγυρίσει
κι ήταν λίγο άδικο για σένα που την έκλαιγες ακόμα
στα ωραία σου ποιήματα.
Αλλά νομίζω πως εσύ είχες καρδιά…
ειδάλλως θα μου χες καρφώσει το μαχαίρι στην σάρκα,
έτσι που σε κουβάλησα στα χωράφια χωρίς λόγο
Οπότε συμφωνήσαμε να το διηγούμαστε σαν κατόρθωμα
εκείνο το απογευματάκι στο σπίτι μου
όπου δεν κάναμε τίποτα άλλο
απ’ το να πίνουμε
να μου λες ιστορίες
και να ξεχνάει

ο ένας του άλλου

τις κραυγές