Αν ζούσα πιο πολύ, πιο έντονα θέλω να πω,
αν το σπίτι μου ήταν ο δρόμος και δεν είχα τέρμα στην κάθε ημέρα,
αν η μέρα δεν είχε ώρες, και οι ώρες δεν είχαν χρώμα,
κι αν δεν έφτυνα το φαί μου
κι αν δεν αρνιόμουν τους ανθρώπους.
αν το σπίτι μου ήταν ο δρόμος και δεν είχα τέρμα στην κάθε ημέρα,
αν η μέρα δεν είχε ώρες, και οι ώρες δεν είχαν χρώμα,
κι αν δεν έφτυνα το φαί μου
κι αν δεν αρνιόμουν τους ανθρώπους.
Άν ζούσα σ' ένα τσίρκο και έβγαινα απο κουρτίνες πολύχρωμες μέσα
και κοιμόμουν σε πολύχρωμα μαξιλάρια με μια τίγρη αγκαλιά,
αν ήμουν τσιγγάνός που γυρνά από παζάρι σε παζάρι πουλώντας την πραμάτια του
και το βράδυ σε νανούριζα με το βιολί μου δίπλα απο μια φωτία κάτω από τον ξάστερο ουρανό
Αν τα δεκαοχτώ μου τα είχα γιορτάσει σε μια έρημο τυλιγμένος πλαί σε ένα περιπλανόμενο καραβάνι κι αν τα χριστούγεννα δεν έλεγα τα κάλαντα,
αν ο Τζίμ Μόρισσον μου είχε μιλήσει κι αν είχα φάει τα μούτρα μου ηθελημένα.
Αν γύρναγα απο πόρτα σε πόρτα και ρώταγα αν υπάρχει θεός,
και αν στα δέντρα σκαρφάλωνα τα βράδυα του χειμώνα τζιτζίκια κυνηγώντας,
αν τα καλοκαίρια έκανα σπίτι μου μια βάρκα χωρίς πυξίδα αντάμα, χωρίς άγκυρα καν,
αν έφτιαχνα στεφάνια απο λουλούδια δίχως να ειναι πρωτομαγιά,
αν έβλεπα φαντάσματα και καβαλούσα άλογο,
και φυσικά αν μου κλείνανε τα αστέρια το μάτι,
και αν τράβαγα τα μαργαριτάρια σα μαγνήτης, εκεί που θα κανα βουτιές στο Μαυρίκιο.
Αν κάθε μου νύχτα ήταν μαγική, με φεγγάρια να κυλάνε στα μαλλιά μου,
κι αν τα όνειρα μου ζωντάνευαν τα βράδια,
κι αν κάποια μέρα ένας Λορενς της αραβίας με συντρόφευε στα μακρινά μου ταξίδια μέσα στις άνυδρες ερήμους.
Αν σκόρπαγα χρυσόσκονη ανεβασμένός σε ταράτσες,
αν ζούσα σε πύργο σέρνοντας την σκουριασμένη πανοπλία μου,
αν έμπενα σε κάθε σκηνή κάθε βιβλίου να κάνω σαματά,
αν έτρωγα μόνο μπλέ φράουλες, και αν είχα εξασκήσει την τηλεπάθεια.
Αν ήμουν σούπερ ήρωας,
και κοιμόμουν σε πολύχρωμα μαξιλάρια με μια τίγρη αγκαλιά,
αν ήμουν τσιγγάνός που γυρνά από παζάρι σε παζάρι πουλώντας την πραμάτια του
και το βράδυ σε νανούριζα με το βιολί μου δίπλα απο μια φωτία κάτω από τον ξάστερο ουρανό
Αν τα δεκαοχτώ μου τα είχα γιορτάσει σε μια έρημο τυλιγμένος πλαί σε ένα περιπλανόμενο καραβάνι κι αν τα χριστούγεννα δεν έλεγα τα κάλαντα,
αν ο Τζίμ Μόρισσον μου είχε μιλήσει κι αν είχα φάει τα μούτρα μου ηθελημένα.
Αν γύρναγα απο πόρτα σε πόρτα και ρώταγα αν υπάρχει θεός,
και αν στα δέντρα σκαρφάλωνα τα βράδυα του χειμώνα τζιτζίκια κυνηγώντας,
αν τα καλοκαίρια έκανα σπίτι μου μια βάρκα χωρίς πυξίδα αντάμα, χωρίς άγκυρα καν,
αν έφτιαχνα στεφάνια απο λουλούδια δίχως να ειναι πρωτομαγιά,
αν έβλεπα φαντάσματα και καβαλούσα άλογο,
και φυσικά αν μου κλείνανε τα αστέρια το μάτι,
και αν τράβαγα τα μαργαριτάρια σα μαγνήτης, εκεί που θα κανα βουτιές στο Μαυρίκιο.
Αν κάθε μου νύχτα ήταν μαγική, με φεγγάρια να κυλάνε στα μαλλιά μου,
κι αν τα όνειρα μου ζωντάνευαν τα βράδια,
κι αν κάποια μέρα ένας Λορενς της αραβίας με συντρόφευε στα μακρινά μου ταξίδια μέσα στις άνυδρες ερήμους.
Αν σκόρπαγα χρυσόσκονη ανεβασμένός σε ταράτσες,
αν ζούσα σε πύργο σέρνοντας την σκουριασμένη πανοπλία μου,
αν έμπενα σε κάθε σκηνή κάθε βιβλίου να κάνω σαματά,
αν έτρωγα μόνο μπλέ φράουλες, και αν είχα εξασκήσει την τηλεπάθεια.
Αν ήμουν σούπερ ήρωας,
κι αν έκλεβα καρδιές σε βάζα να τις κρατάω,
αν πέταγα,
κι αν ημουν ο Αδάμ κι η Εύα.
Τότε ναι, ίσως είχα να γράψω για κάτι διαφορετικό,
τότε ναι, ίσως να σας ανατίναζα το μυαλό με μια μου πρόταση.
Μα...είμαι εδώ, στο δωμάτιο μου,
τυλιγμένος σε μια κουβέρτα που δε συμπαθώ καν,
με το highlight της βραδιάς να είναι ο θόρυβος που κάνουν τα τραίνα στον σταθμό κυλώντας πάνω στις ράγες.
Συγνωμη.
αν πέταγα,
κι αν ημουν ο Αδάμ κι η Εύα.
Τότε ναι, ίσως είχα να γράψω για κάτι διαφορετικό,
τότε ναι, ίσως να σας ανατίναζα το μυαλό με μια μου πρόταση.
Μα...είμαι εδώ, στο δωμάτιο μου,
τυλιγμένος σε μια κουβέρτα που δε συμπαθώ καν,
με το highlight της βραδιάς να είναι ο θόρυβος που κάνουν τα τραίνα στον σταθμό κυλώντας πάνω στις ράγες.
Συγνωμη.
No comments:
Post a Comment