Πάνε χρόνια...

Μιαν ολόκληρη ώρα σαν κι εκείνη σε περιεργαζόμουν για να σε σκέφτομαι στιγμές σαν κι αυτή. Δεν έκλεισα μάτι όλη τη νύχτα περιμένοντας να φανούν τα μάτια σου το επόμενο πρωί. Κι ας τραγουδούσαμε για ώρες μαζί σκοπούς και λόγια αλλονών ούτε για ένα λεπτό δε με νιωσες πραγματικά. Τώρα γυρνάνε ομίληκοι αγγελιαφόροι, εν λευκώ να μου τσαμπουνάνε μνημονεύσεις  που με προσπάθειες στα τζάκια του μυαλού μου τις πετούσα για καιρό. Κι ακόμα δεν καταλαβαίνω τι είναι αυτό που με καίει. Έλα για μια στιγμή και θα την κάνω αιωνιότητα, έλα για μια ζωή και θα σε κάνω να απαριθμείς μία μία τις στιγμές. Μόνο μην αργείς, ο χρόνος της αναμονής με σκιάζει. Βραδινή κούνια και μετά άμμος, άμμος, άμμος και μπύρες, όχι πολλές. Οι έρωτες δεν είναι αρρώστιες για να περνάνε. Είναι καρκίνος σαρκικός. Ξέχασες ότι γράφω.