Μυστικά

Υπήρξε μια εποχή που έγραφα τα ποιήματά μου στους τοίχους. Νόμιζα πως ήταν η μόνη λύση. Μια από εκείνες τις κρύες μέρες λοιπόν, κάπου στα βόρεια της πόλης, την ώρα που έγραφα, σταμάτησε μια κοπέλα κι άρχισε να διαβάζει το ποίημα.

-Μην το διαβάζεις, δεν τελείωσε ακόμη.

-Δε μου αρέσουν τα πράγματα που τελειώνουν.

-Τότε θα σου αρέσουν τα πράγματα που αρχίζουν.

Της συστήθηκα.

-Υπάρχει και το ενδιάμεσο στάδιο ξέρεις, μου είπε αντί για το όνομά της.

Αρχίσαμε να βγαίνουμε, μετά την παράξενη γνωριμία μας. Το αγαπημένο μου κομμάτι.

Όσο πιο πολύ την γνώριζα, τόσο πιο πολύ βεβαιωνόμουν πως συνέχεια προσπαθούσε να κρύψει κάτι. Δε με πείραζε όμως, ίσως να με γοήτευε αυτό.

Δε μιλούσε πολύ. Κοιτούσε συχνά έξω. Το μπαλκόνι της έβλεπε στην αυλή ενός εγκαταλειμμένου σπιτιού. Τις  περισσότερες ώρες τις περνούσαμε μπροστά από τη σόμπα με το ωραίο φως, στο κρεβάτι ή διαβάζοντας. Το δικό της αγαπημένο κομμάτι.

Όχι πως δεν καυγαδίζαμε. Αλλά οι καυγάδες μας ήταν κινηματογραφικοί, απλά κι οι δύο θέλαμε να παίξουμε, εμένα μπορεί να με ενοχλούσαν και λίγο τα μυστικά της.

Μετά από καιρό, βρέθηκα ένα πρωινό να ξυπνάω μόνος μου στο σπίτι της. Ανασηκώθηκα και μια τρελή ιδέα με διαπέρασε ολόκληρο. Όλα στη φόρα, δε μπορεί κάπου εδώ μέσα θα ήταν… αν έψαχνα εδώ μέσα, θα μάθαινα τί έκρυβε με τόση σχολαστικότητα.  Έκανα να ανοίξω το πρώτο συρτάρι, μα σαν ξαφνικά να λογικεύτηκα.

Κάθισα στην άκρη του κρεβατιού και την περίμενα. Ήξερα πως θα αργήσει, μα δε μπορούσα να κάνω κάτι άλλο. Κοιτούσα τον τοίχο, τον τοίχο με τις μαύρες γρατζουνιές. Κάτι ήταν κρεμασμένο παλιά εδώ.

Δεν ξέρω πόση ώρα πέρασε. Μπήκε στο σπίτι, στο υπνοδωμάτιο, μέσα μου.

-Τι συμβαίνει;

-Ξέρω πως κάτι κρύβεις, κάτι μεγάλο, απ’ την πρώτη στιγμή, δεν ξέρω εσένα, σήμερα το πρωί όλα πέρασαν απ’ το μυαλό μου πολύ γρήγορα, ξέρω αυτό που δείχνεις, σκέφτηκα να ψάξω, να γίνω κάποιος που δεν είμαι, να μάθω, δεν ξέρω αυτό που είσαι, απλά ενδιαφέρομαι και …έπρεπε να μάθω, αλλά δε το ΄κανα, καθόμουν εδώ και σε περίμενα, εγώ δεν έχω τίποτα να κρύψω, ήμουν εδώ καθισμένος, σ’ αυτή εδώ ακριβώς τη θέση και σε περίμενα.

Παρέμεινε ψύχραιμη, ψυχρή, με κοίταξε, δεν είπε τίποτα, δεν της αρέσουν τα πράγματα που τελειώνουν, αυτό εδώ είχε αρχίσει να τελειώνει κι εγώ είχα αρχίσει να νιώθω ανεπιθύμητος εκεί.

Μάζεψα τα ρούχα μου και βγήκα από το δωμάτιο. Κοντοστάθηκα.

-Τα μυστικά σου… τα λατρεύεις, ε;

-Ναι.

-Φυσικά, αυτά δεν τελειώνουν ποτέ.