Ψυχή μαύρη

Μέσα στην ήρεμη νύχτα, κρέμομαι υπο το κίτρινο φως του λαμπτήρα απο μερικές αραιές αχτίδες φωτός εμπρός απο μια πόρτα που χάσκει στον θάνατο. Ανυποψίαστός. Μπορεί και αδιάφορος. Θέλωντας να σε τρομάξω, ξεχάστηκα για που πήγαινα.

Τρόμαξες κι έφυγες κι έμεινα. Να σας κοιτάζω, τον έναν μετά τον άλλον στα μάτια, προσμένοντας.
Ένα γλυκό παλιό δηλητήριο είναι όλη μου η σκέψη. Δείγμα για το μουσείο φυσικής ιστορίας των ανύπαρκτων όντων και παρόντων. Μέσα μου, μουσκεύουνε αμπάρια γεμάτα κλωστές μπερδεμένες και φωνητικές χορδές εξωτικών πουλιών και μακριές σιδερότριχες, τα δάκρυα μου που δε λεν να με κάνουν ανθρωπο.Ειναι απίστευτη η μοναξιό στον πάτο της ψυχής μας. Εκεί στα υγρά αζήτητα όπου μαζεύεται η κομπόστα των πρώτων λυγμών.

Καμιά ευφυεία κι οξυδέρκεια δεν αρκεί για να καλύψει τα μάτια που δεν με κοιτούν. Χωλένω, χωλένω, μικραίνω και πρασινίζω. Η καμπούρα μου γεμάτη σπυριά που σπάνε και χύνουν κίτρινες κατάρες. Κι εσυ που δεν με ξέρεις, που τρόμαξες κι έφυγες, πριν με αφορίσεις ξανά να χαθώ στα έγκατα της ανάποδης γης να μασουλώ τις ρίζες του δέντρου της ζωής, της χαρούμενης ζωής, της δικής σας ζωής, δεν θα δώσεις σημασία στην αχνή μπλέ σκιερή υπόκρουση στα μάτια μου