to the end of the world

σήμερα νιώθω πιο ποιήτης από ποτέ
απογοητευμένος από τον κόσμο
μεθυσμένος και φοβισμένος απ' τους
ανθρώπους
σαν εκτυφλωτικά φώτα που
πέφτουν ακαριαία επάνω σε
πλάσμα που μεγάλωσε
στο σκοτάδι

μα τι είναι αυτά τα θανατερά;
ας πιούμε σ' αυτό που έρχεται
μπορεί και να 'ναι
η μεγαλύτερη καταστροφή (μας)
κι ίσως να μας αξίζει τελικά.

μπορεί και να μην υπήρξαν
ποιητές (μέσα μας)
κι όποιος πεθαίνει να πεθαίνει
για πάντα
κι ό,τι καταστρέφεται να
καταστρέφεται ολοκληρωτικά

ίσως πάλι να αναγεννηθούμε από τις
στάχτες μας
όχι, λάθος, μας μπέρδεψα
με πουλιά

δε δήλωσα ποτέ αισιόδοξος
άλλοι δε δήλωσαν ποτέ τίποτα
κανείς δεν πιστεύει πως θα καταστραφεί
ο κόσμος
έχουν νιώσει ήδη την καταστροφή
κι οι καταστροφές είπαμε-
άπαξ

εγώ όμως θέλω να μας ευχηθώ

α-ντίο

μπορεί και να 'ναι  

η μεγαλύτερη καταστροφή (μας) 

κι ίσως να μας αξίζει τελικά.