Σάββατο βράδυ

Σάββατο βράδυ βγαίνει.

Ερωτεύεται τα μάτια του απέναντι στο λεωφορείο. Φτιάχνει τι έχουν δει εκείνα τα μάτια και τα ερωτεύεται περισσότερο. Την κοιτά κατευθείαν στα μάτια. Μέχρι που αυτή νιώθει άβολα και κοιτάζει κάτω, όπως όλες.

Της χωρίζω σε αυτές που θυμούνται και σε αυτές που ξεχνούν.

Εκείνος κατεβαίνει πρώτος και αναρωτιέται που θα  το πήγαινε.

Βόλτα φυσικά.

Περπατά και μιλά μόνη της. Και όταν σωπαίνει γελά. Τον κοιτάνε.

Της χωρίζω σε αυτές που ψάχνουν την αιτία και σ'αυτές που εκμεταλλεύονται το αποτέλεσμα.

Τον στήνουν στα κλασικά σημεία των στημένων.  Βάζει στοιχήματα στημένα αν θα περιμένει περισσότερο ή λιγότερο από τους άλλους. Κοιτάει το ρολόι του. Δεν χάνει το μέτρημα. Η αναμονή παρεξηγείται.

Τον κοιτάνε.

Της χωρίζω σε αυτές που βλέπουν καλά παιδία και σε αυτές που θέλουν να δουν.

Περνάει από πόρτες νομίζοντας ότι θα κλείσουν και θα τον κόψουν στη μέση. Ακούει τις ατάκες των άλλων. Δαγκώνεται και δεν σχολιάζει. Τον κοιτάνε.

Της χωρίζω σε αυτές που παίζονται και σε αυτές που δεν παίζονται.

Μετράει αυτές που περνάνε. Κλέβει ιδέες κινήσεων. Παρατηρεί. Τον κοιτάνε.

Της χωρίζω σε αυτές που μεταφέρουν και σε αυτές που μεταφέρονται.

Τον ρωτάνε γιατί και πιο πολύ πώς. Και αναλύουν μια θεωρία που ξεπετάχτηκε εκείνη τη στιγμή από το προφανές. Τον κοιτάνε.

Της χωρίζω σε αυτές που επιστρέφουν βιβλία και σ'αυτές που δεν το κάνουν.

Λίγο μετά το δεύτερο ποτό σταματάνε να τον ρωτάνε και του μιλάνε. Τον κοιτάνε.

Της χωρίζω σε αυτές που προβλέπονται και σ'αυτές που δεν προβλέπονται.

Χορεύει χωρίς μουσική. Τραγουδάει τα λόγια ένα τόνο πριν. Ακούγονται περίεργα. Τον κοιτάνε.

Της χωρίζω σε αυτές που αγαπάνε τις ελπίδες τους και σ'αυτές που δεν το κάνουν.

Έχει μια γάτα και ένα σκύλο. Γιατί αυτά φωνάζουν τις ανάγκες τους που είναι αντίθετες και όμοιες. Τα βγάζει στο μπαλκόνι και τους μαθαίνει γλώσσες. Τον κοιτάνε.

Της χωρίζω σε αυτές που δαγκώνουν και σε αυτές που γαβγίζουν.

Ο γάτος είναι μαύρος και τον λένε Λούσιφερ. Τον ταΐζει για να μην τον φάει όταν έρθει η ώρα.

Ο σκύλος είναι μεγάλος και τον λένε Μπολιβάρ. Όνομα επαναστάτη, αποτυχημένου για πολλούς. Με τέτοιο όνομα επαναστατεί χωρίς να φοβάται τις αποτυχίες.

Μαγειρεύει με πειραματισμούς και φτιάχνει νέες συνταγές που δεν δοκιμάζει κανείς είτε γιατί εκείνος δεν το θέλει είτε γιατί εκείνες δεν το θέλουν. Τον κοιτάνε.

Της χωρίζω σε αυτές που μαγειρεύουν γυμνές και σε αυτές που μαγειρεύουν ντυμένες.

Κλείνει τα μάτια  τους για να δουν αυτά που λέει. Τον κοιτάνε.

Της χωρίζω σε αυτές που είναι ελεύθερες και σ'αυτές που είναι ασφαλείς.

Γυρίζει πιο αργά από ότι υπολόγιζε αλλά πιο νωρίς από ότι ήθελε.

Είναι φορτισμένος με την ευθύνη να εκμεταλλευτεί το ρίξιμο του. Το ρίξιμο σ'αυτόν τον κόσμο, σ'αυτή την εποχή, σ'αυτό το σώμα, σ'αυτό το κεφάλι, σ'αυτό το νούμερο παπούτσι και κυρίως σ'αυτό το Σάββατο.

Την ίδια ώρα

- σ'ένα μπαρ- ρέστοραντ στο Λος Άντζελες θα περιμένουν όρθιοι ενώ  θα διαπραγματεύονται το αίμα στο στέηκ και τα παγάκια στο κοκτέηλ

- σ'ένα γωνιακό μπιστρό στη Μονμάρτη θα γεμίζουν τα πεζοδρόμια για να ακούσουν το λάιβ ενώ θα κλέβουν ποτήρια τελειωμένου κρασιού για να τα πάρουν μαζί τους

- σ'ένα στενό στη Σιένα θα  μυρίζουν μουσική και πίτσα καθώς θα φαντάζονται  ιππότες  να ζωντανεύουν

- σ'ένα μπαράκι στην πλατεία Καρύτση θα αδειάζει το μαγαζί και ο μπάρμαν θα κερνάει καμμένα τοστ και ψαγμένα σφηνάκια ρακί τους μεθυσμένους γνωστούς του
- σ'ένα πολύχρωμο θάλαμο στο Ιπποκράτειο ένα γέλιο θα αντηχεί και θα είναι απλά παρενέργεια της χημειοθεραπείας- νευρική

- σ'ένα δωμάτιο στον έβδομο όροφο στη Βενιζέλου μια αγκαλιά θα κοιμίζει τα όρια που θα υψωθούν ανάμεσα τους,  κάτω ακριβώς  από ένα χαρτάκι στο ταβάνι που θυμίζει το δικαίωμα

- σ'ένα φωτισμένο δρόμο θα σταματάει ταξί με το χέρι του.

Πρέπει να γυρίσει σπίτι, μέσα.

Από εκεί άλλωστε κλείνει τα πιο φθηνά εισιτήρια για έξω.

Μέχρι να μάθει να μην χωρίζει τους ανθρώπους , να τους μάθει μέσα- έξω  και να καταλάβει ότι χωρίζονται μόνοι τους.