Ζούμε σε έναν άσχημο κόσμο

Μια μέρα δυο στιγμές.

Στέκομαι στο φανάρι περιμένωντας υπομονετικά. Στο αντικρινό πεζοδρόμιο βλέπω μια κοπέλα να σπρώχνετε από βιαστικούς περαστικούς..είναι ψηλή, με πυρόξανθα μαλλία και όλο χαμογελάει. Φοράει μάυρα γυαλιά παρόλο που είναι σούρουπο πια και βαδίζει αργά, σταθερά με την βοήθεια του σκύλου της κι ενός άσπρου μπαστουνιού. Κανένας δεν προσφέρθηκε να την βοηθήσει, κανένας δεν της ζήτησε ένα συγγνώμη για όλους ήταν ένα εμπόδιο στην πολυάσχολη καθημερινότητά τους. Ακόμα και για τους δύο νεαρούς στο αυτοκίνητο που όταν την χτύπησαν δεν γύρισαν να κοιτάξουν πίσω τους. Ακόμα και για εκείνους που βιάστηκαν να πουν ΄΄μα εκείνη περάσε την διάβαση χωρίς να ζητήσει βοήθεια΄΄.

Μια ομάδα ΜΑΤ χτυπάει ένα κορίτσι έξω απο το μαγαζί. Μετά δακρυγόνα. Πολλά δακρυγόνα, αλήθεια. Φασαρία. Φωτιές. Κόκκινα μάτια και φωνές και χέρια που τρέμουν.

Σε όλους εσάς που διψάτε για επανάσταση και πεθαίνετε να αναβιώσετε τις μέρες του Πολυτεχνίου.

Ζούμε σε έναν άσχημο κόσμο. Περιτριγυρισμένοι απο άσχημους ανθρώπους που δεν δίνουν δεκάρα για μια τυφλή κοπέλα και δεν ανατριχιάζουν όταν η μπότα τους αγγίζει σάρκα.

Ζούμε σε έναν άσχημο κόσμο φτιαγμένο απο άσχημους ανθρώπους. Και όσες επαναστάσεις και να κάνετε, όση βια και να ανταποδώσετε, κι εσείς άσχημοι θα είστε.

Δε θα τους αλλάξετε. Οι άνθρωποι με την ψύχη βουτηγμένη στη βια αιώνες τώρα δε θα αλλάξουνε το DNA τους για γαρύφαλλα και περιστέρια.

Ζούμε σε έναν άσχημο κόσμο που μόνο με μια ολική καταστροφή θα ξαναζήσει. Μακρά απο εμάς.

Κι εγω φοβάμαι, φοβάμαι, φοβάμαι.

Δεν είμαι γενναίος, ούτε και θέλω να γίνω, ευχαριστώ.

Όταν πια δε θα τρέμω όταν ακούω πυροβολισμούς θα κλάψω για την ψυχή μου.

Εγώ φοβάμαι, φοβάμαι, φοβάμαι.

Μόνο να φύγω θέλω, απο τις άσχημες πόλεις που μας κάνουνε όλους Τσε Γκεβάρα για τη μαγκιά.

Εγώ είμαι άνθρωπος, και κλαίω, και μόνο μια αγκαλιά μπορεί να διώξει την απανθρωπιά απο δίπλα μου, όχι μια σφαίρα.

Ζούμε σε έναν άσχημο κόσμο σας λέω.

Και δεν το κατάλαβα τώρα, τώρα το είδα.