φώναζες πάντα από το βάθος του διαδρόμου
μ΄αρέσει το ξύλο κάτω από τα πόδια μου μουρμούριζα γελώντας
ξύλινος βατήρας για βουτιές του αέρα
έτρεχα, στριφογύριζα, γλίστραγα, μάζευα τα λεπτά μας
ανάμεσα στα δάκτυλα μου
τα έκρυβα εκεί
και τα βράδια τα ξανά-ζέσταινα ανάμεσα στα δικά σου
΄΄Μην περπατάς ξυπόλητος θα κρυώσεις΄΄
έλεγες χωρίς να σηκώσεις το βλέμμα
δεν χρειαζόταν
είναι άλλος ο ήχος των γυμνών πελμάτων
πάνω στους φόβους των ξύλων σου
η δικιά μου θεωρία των χορδών σου
΄΄Μην περπατάς ξυπόλητος θα κρυώσεις΄΄
όταν κρύωσα πραγματικά
έφυγα
ξυπόλητος
όπως ήρθα
'έτρεχα, στριφογύριζα, γλίστραγα, μάζευα τα λεπτά μας ανάμεσα στα δάκτυλα μου' πάρα πολύ ωραίο, ανυπομονούσα να το διαβάσω! ωραία επιλογή τραγουδιού ;) (μου θυμίζει την μαμά μου αυτό με το ξυπόλητο περπάτημα)
ReplyDeleteΣ΄ευχαριστώ :-).Το ξυπόλητο περπάτημα για εμένα είναι καλοκαίρια στο νησί, παιδί να τρέχω και να παίζω...ήλιος, παγωτό και ελευθερία.....Όταν ακόμα τα πέλματα σου είναι μαλακά και πατάς πάνω στην αθωότητα....
ReplyDelete