Ταξίδι στο νησί των πειρατών

Δίπλα στη θάλασσα. Το καράβι μας. Σιωπή. Φίλοι ανοίγουν πανιά για το ταξίδι. Κουρσάροι του χειμώνα! Πειρατές του χειμώνα! Το αληθινό, χωρίς τους «εισβολείς» του καλοκαιριού. Νύχτα, δε βλέπεις τη θάλασσα αλλά την ακούς... Ταξίδι φίλων, έτσι χωρίς λόγο... Διάθεση ικανοποιητική! Νιώθεις την υγρασία. Περνάς απέναντι... στην παρέα.
Έτοιμο το φορτίο. Εκλεκτά ποτά από κρασί μέχρι ουίσκι. Εκλεκτά «συνοδευτικά» του ποτού. Και ένας ναργιλές με γεύση καπνού μήλου. Σαλπάρουμε! Στο νησί των πειρατών...
Το ταξίδι ξεκινά. Έξι άτομα όλα κι όλα.
Ο Γιώργος είναι ο οικοδεσπότης, Ο οργανωτής της βραδιάς . Πες τον και καπετάνιο για να είσαι στο πνεύμα του κειμένου... Μερόνυχτα της λησμονιάς και του ποτού. Και τα πρωινά ξυπνήματα. Θέλει να ουρλιάξει αλλά δεν μπορεί... Δεν είναι η εξαίρεση είναι ο κανόνας... Πόσοι τόλμησαν να βγάλουν την κραυγή τους όταν το ένιωθαν ως ανάγκη;
Ο Χρήστος είναι λίγο απότομος. Πειραχτήρι. Ξεπερνά με τα αστεία του τα όρια.... αλλά είπαμε να αγαπάμε τον άλλον με τα ελαττώματά του! Ο Χρηστός όμως αγαπά τις γυναίκες... (Χα! Χα!) Ικανός για δημοσιές σχέσεις αλλά με συγκαλυμμένη ντροπαλότητα. Θα τον έλεγες και αυταρχικό αλλά θα τον αδικούσες και... θα τον πλήγωνες. Γιατί ο Χρήστος έχει και τις ευαισθησίες του.
Η Μαριλίτα , η σύντροφος του Χρήστου. Τα άφησε όλα και ήρθε να μείνει με το Χρήστο. Στο μέρος του Χρήστου. Αυτό και μόνο την κάνει ενδιαφέρον άτομο... Τόση θυσία για τον Χρήστο; Ανοιχτό κοινωνικό άτομο με τις σωστές ισορροπίες. Τουλάχιστον έτσι δείχνει... Αντέχει ακόμη να ζει την ερημιά του χειμώνα! Άνθρωπος της αντοχής!
Ο Νίκος! Επαναστάτης με αιτία και χωρίς αιτία... Αδικεί τον εαυτό του. Μοιράζει σφαίρες με τα λόγια του. Δεν το κάνει από κακία. Απλά λέει την αλήθειά του. Ο θόρυβος της σιωπής είναι το όριο του Νίκου... Ίσως να μην τον καταλαβαίνω αλλά το σίγουρο είναι ότι τον νιώθω. Αγαπάει τη νύχτα και τη θάλασσα. Απίθανος συνδυασμός.
Η Αναστασία του ταξιδιού και του εγκλωβισμού... Ταξιδεύει στα όνειρα μα και εγκλωβίζεται στις ιστορίες του χθες... Μιλά με πάθος για ότι την πόνεσε. Στην ερημιά του Αιγαίου όχι από επιλογή από ανάγκη. Τίμημα της αγάπης; Πες το και έτσι... Προσευχόμαστε για το χαμόγελό της... Γιατί το χαμόγελο της σημαίνει και καλές θάλασσες.
Και ο Πέτρος ( ο γράφων ) αλλά τι να σου πω γι αυτόν… Απλά διάβασε τον και ότι καταλάβεις…
Καράβι και ψυχή έχουν σαλπάρει! Φιλοσοφίες και οράματα. Να προλάβουμε πριν έρθει η ανατολή. Ρεσάλτο στο «εχθρικό καράβι» με το όνομα «ανεκπλήρωτοι έρωτες». Μάχη δύσκολη. Πλήρη αποτυχία. Το καράβι μας ηττήθηκε. Πειρατεία της αποτυχίας. Απώλειες τεράστιες. Καρδιές ματωμένες μα.... Μοναδικά λάφυρα η σοφία.... η σοφία για να κάνουμε και πάλι τα ίδια λάθη.
Με ναργιλέ και ποτά το ταξίδι συνεχίζεται... Καραβάκια στον ορίζοντα. Πολλά μικρά καραβάκια με την ονομασία «χαρές». Ορμάμε να τις λεηλατήσουμε. Με δύναμη και πάθος. Να ικανοποιήσουμε το ανικανοποίητο. Μα οι «χαρές» βουλιάζουν τόσο εύκολα... Και πάλι επιστρέφεις στα ίδια με πικρή γεύση στο στόμα. Τουλάχιστον απολαύσαμε τη στιγμή! Τη στιγμή της «χαράς».
Και να που μας πλάκωσε καταιγίδα. Η καταιγίδα των ονείρων. Των προσωπικών ονείρων... Θα έλεγα ότι γίνεται «της πουτάνας» αλλά καλύτερα να αποφύγω τέτοια λόγια. Όχι από σεμνοτυφία αλλά δεν υπάρχουν λόγια περιγραφής. Επίθεση χρωμάτων... Τα όνειρα του Γιώργου , του Νίκου , του Χρήστου , της Αναστασίας , της Μαριλίτα , του Πέτρου... Όλα μαζί έχουν ορμήσει. Να μας πνίξουν θέλουν. Τα όνειρα ζητάνε εκδίκηση. Μας χλευάζουν γιατί αποτύχαμε να τα πραγματοποιήσουμε... Τόσο σκληρά είναι λοιπόν τα όνειρα;
Πάει το καράβι μας. Βουλιάζει. Βουλιάζει από τα όνειρά μας... Η σιωπή του βυθού πλησιάζει… Ναυαγοί!
Η πτώση! Στο πέλαγος... Ζητιάνοι μιας άγνωστης σωτηρίας.
Άλμπατρος. Ο καθένας έχει το δικό του σωτήρα , από ένα άλμπατρος! Η σωτηρία μας. Τα περήφανα αυτά πουλιά , ταξιδευτές του κόσμου. Πτήση με τα άλμπατρος. Κάτι σαν Νιλς Χολγκερσεν δηλαδή (να θυμηθώ και τα κινούμενα σχέδια της ηλικίας μας...)
Πριν λίγο στα βαθιά ναυαγοί... Τώρα ταξιδευτές! Μην απορείς γιατί όλα γίνονται.
Ο Γιώργος χαμογελά για αυτή την απρόσμενη σωτηρία μας. «Τώρα πια τίποτα δε με σοκάρει...» φωνάζει και γελά στον αέρα. Και συνεχίζει: «Δεν έχουμε ανάγκη από άλλους σωτήρες. Μόνο άλμπατρος...» Αν και τα φύλλα της καρδιάς του έχουν άλλη γνώμη. Στο τέλος θα βγει το αποτέλεσμα...
Η Μαριλίτα κερνάει τσιγάρο στο σωτήρα της. Προσπέρασε το αρχικό της τρόμο και τώρα το απολαμβάνει. Μια ιδέα κυριεύει το μυαλό της: να μείνει παρέα με το σωτήρα της , να γυρνάει διαρκώς το κόσμο παρέα με το άλμπατρος – σωτήρα. Μα και πάλι διστάζει. Βλέπεις υπάρχει και ο Χρήστος... Προσφέρει και αυτός τα δικά του ταξίδια στη Μαριλίτα... Έστω και χωρίς «λογική» (α-λογα...)
Ζωγραφίζει στον αέρα... έστω και νοητά ο Νίκος. Το άλμπατρος δεν ήταν απλά η σωτηρία του. Ήταν η ελευθερία του! Τώρα ο θόρυβος της σιωπής έχει χρώμα, έχει όραμα. Ο αέρας καίει όχι από τον ήλιο (που σε λίγο θα ανατείλει) μα από τη δύναμη και την ενέργεια του Νίκου... Τόση φωτιά που ήταν κρυμμένη; Άλμπατρος σωτήρας και ελευθερωτής!
Ο Χρήστος πέταξε αρχικά την κοτσάνα του λέγοντας ότι εκείνος είδε πρώτος τα πουλιά και τα κάλεσε να τους σώσουν. Έφαγε λίγο κράξιμο από την παρέα και.... κατάλαβε το νόημα .Ένα βήμα πέρα από εμάς ίσως να είναι η σωτηρία , ίσως η αποτυχία. Αλλά σίγουρα θα είναι η αλήθεια του φίλου χωρίς εγωισμούς. Γιατί από το ίδιο υλικό είμαστε, μην ψάχνεις τη διαφορετικότητα.
«Όλοι βλέπουν οράματα ωστόσο κανείς δεν το ομολογεί...» , η πρώτη σκέψη της Αναστασίας όταν είδε τα άλμπατρος. Δεν τόλμησε να φωνάξει. Δεν ένιωθε σίγουρη για τον εαυτό της, θεώρησε τη εικόνα των πουλιών σαν παραίσθηση του ναυαγίου. Κι όμως ήταν όλα αληθινά. Πίστεψε... Στο ανέφικτο , στο αδύνατο.
Όσο για τον Πέτρο (δηλαδή εμένα ) ζήτησα να με προσγειώσει το άλμπατρος στο PC μου και να γράφω αυτή τη ιστορία. Ίσως εδώ να είναι η δική μου σωτηρία...

Η περιπλάνηση συνεχίζεται...