Πεντάλεπτα διαλείμματά

Έχει μάτια διαβολικά, δεν είναι καστανά. Όλη την υπόλοιπη εβδομάδα κλαίει για τις χαμένες του αγάπες κι είναι πολλές, δε του φτάνουν χίλιες εβδομάδες να κλάψει. Τα σαββατοκύριακα κάνει πέντε λεπτά διάλειμμα. Τότε βγαίνει μαζί της. Όταν βγαίνουν, δε μιλάει για καμία απ' αυτές, της λέει ιστορίες. Δεν ξέρει αν είναι αλήθεια κι ούτε ξέρει από που τις μαθαίνει. Δε ρωτάει. Καπνίζει πολύ όταν βγαίνει μαζί της, καπνίζει τα τσιγάρα μιας παλιάς του γκόμενας. Καπνίζει την γκόμενα, του αρέσει η λέξη γκόμενα. Εκείνης καθόλου. Την κυριακή το βράδυ τελειώνει το πεντάλεπτο διάλειμμα κι ύστερα γυρνάει στο θρήνο του. Δεν θρηνεί για τις χαμένες του αγάπες, θρηνεί για το χαμένο του εαυτό. Κι είναι πολλά τα κομμάτια. δε του φτάνουν χίλιες εβδομάδες για να κλάψει. Στα πεντάλεπτα διαλείμματά τους, την κοιτάει σα να μην υπάρχει αύριο. Στα μάτια του εμφανίζονται κάμποσες ρυτίδες. Ακούει πίσω από τις λέξεις της. Ό,τι έχει δε το λένε οι λέξεις της. Κι αυτός θέλει ό,τι έχει.
Στα πεντάλεπτα διαλείμματά του πρέπει να συλλέγει δυνάμεις, για να πενθεί όλο τον υπόλοιπο καιρό. Κι ύστερα γυρνάει στο πένθος του. Δε κλαίει για τις χαμένες του αγάπες, δε θρηνεί για το χαμένο του εαυτό. Πενθεί τη χαμένη ανθρωπότητα. Την χωρίς αγάπες. Την χωρίς εαυτό.
Κι ύστερα κάνει πέντε λεπτά διάλειμμα, μαζί της. Όταν πεθάνει, κάποιος πρέπει να πενθεί. Όχι αυτόν. Γι' αυτόν κάποιος θα βρεθεί να κλάψει.