Λεμόνι σε μπλε φόντο.

Εκείνη η μέρα θα μείνει αξέχαστη, όπως κι αν βγήκε η φωτογραφία εν τέλει. Ήμασταν εσύ, εγώ και γύρω μας μόνο η καφετιά άμμος, τα αγκαθωτά βραχόφυτα και ο άγριος ωκεανός, κι ένα λεμόνι στ’ανάμεσό μας. Ένα λεμόνι σε μπλε φόντο. 

Σκέπτομαι να βάψω τους τοίχους του δωματίου μου πράσινους και θα κρεμάσω ένα λεμόνι και αυτό θα είμαι εγώ αναφώνησες όλο χαρά. Δεν στάθηκα ποτέ στην απορία του πως μπορείς να καρφώσεις ένα λεμόνι στον τοίχο. Δεν στάθηκα ποτέ στην απορία του γιατί επέλεξες ένα λεμόνι ή του πως σου ήρθε αυτή η ιδέα, στάθηκα μόνο στο πράσινο-γιατί πράσινο; 

Γέλασες και μετά κοιμήθηκες. Πάντα κοιμόσουν, σε ξύπνησα για λίγο και συνέχισες τον ύπνο σου, ελπίζω να ξυπνήσεις πριν να είναι αργά, γιατί ο καιρός θα έχει περάσει. Αμα είχα προσπαθήσει πιο νωρίς ίσως να ήταν διαφορετικά τα πράγματα -σίγουρα θα ήταν διαφορετικά τα πράγματα, αλλά αυτή είναι η αξία του παρελθόντος κι εκεί έγκειται η εμμονή μας σε αυτό : ξέρουμε καλά τι έγινε αλλά πάντα έχουμε την απορία ως προς το ποιό θα ήταν το αποτέλεσμα άμα το άσπρο ήταν μαύρο, άμα το γκρι δεν ήταν θεός, άμα το λεμόνι δεν ήταν σε πράσινο φόντο εξαρχής.

Πράσινο, γιατί πράσινο?

Θα σε δω για πρώτη φορά-και θα είμαστε οι δυο μας. Θα σε αναγνωρίσω ανάμεσα στο πλήθος, ο ουρανός θα έχει κρεμάσει για εμένα ένα βελάκι πάνω από το κεφάλι σου και τον ποταμό των μαλλιών σου. Θα σου έχω χαμογελάσει πριν με βρεις, θα έχω φορέσει το καλύτερο ρούχο μου για να σε εντυπωσιάσω και θα κάθομαι στο συντριβάνι μια μέρα πριν την αφιξή σου. Θέλω να σιγουρέψω οτι όλα είναι τέλεια για να σε υποδεχτούν. Ελπίζω στην βρωμιά του πλακόστρωτου, επιθυμώ τις πατημένες τσίχλες στους αρμούς, θεοποιώ τα περιστέρια που περιπλανώνται ανάμεσα στα πόδια των ανθρώπων- θέλω όλα να μείνουν όπως είναι, θέλω ο κόσμος να σταματήσει το καρουσέλ του για να κατέβω, να σε πιάσω από το χέρι και να σε ανεβάσω στο δικό μου αλογάκι...κι ύστερα να συνεχίσουμε μαζί το γύρω γύρω. 

Για σένα δεν έχει καν υπάρξει ακόμα το λεμόνι. Δεν με ξέρεις, παρά γνωρίζεις απλά την ύπαρξή μου. Στο νου σου όλα είναι πιθανά αλλά δεν κάνεις τον κόπο να σκεφτείς τόσο μακριά. Για σένα απλά πρόκειται να προστεθεί ένα ακόμα κομματάκι στο παζλ σου-και όταν το ολοκληρώσεις θα φτιάξεις ένα άλλο και θα αφήσεις τα παλιά να σκονιστούν. Δεν με ξέρεις, παρά γνωρίζεις απλά την ύπαρξή μου, για σένα δεν έχει καν υπάρξει ακόμα το λεμόνι...

Εγώ σε περιμένω και σε περίμενα πάντα. Σε γνώριζα κι ας μην είχα υπόψην μου την ύπαρξή σου. Σε βλέπω να περπατάς και ξέρω οτι αυτό το περπάτημα θα με τυφλώσει, αυτά τα πόδια θα με καταστήσουν ανάπηρο, αυτό το βλέμμα θα με πετρώσει και θα καταδικαστώ στην αιωνιότητα ενός παρελθόντος-όλα αυτά εξαιτίας μιας ημέρας, της ημέρας όταν ξεκίνησε το παρελθόν μου και άρα η ζωή μου. Εγώ δεν παίζω με παζλ, ούτε ψάχνω κομμάτια εδώ και κει,  είμαι η κόλλα που θα περάσει ανάμεσα στις σχισμές και θα εξατμιστεί-κι όσο κρατήσω. Έχω όνομα για αυτό πρέπει να με θυμάσαι. Δεν με ξέρεις, παρά γνωρίζεις απλά την ύπαρξη μου, ενώ εγώ έχω ήδη ετοιμάσει την βαλίτσα μου για το ταξίδι του χαμού αύριο, το τραίνο με περιμένει. Αυτή είναι η διαφορά μας, ζούμε τον χρόνο προς αντίθετες κατευθύνσεις και έτυχε η Τύχη στα ζάρια να συναντηθούμε. Δεν θα ξαναγίνει αυτό γιατί συνεχίζεις τον δρόμο σου προς τα μπρος ενώ εγώ προς τα πίσω, δεν ξέρω για ποιόν από τους δυο υπάρχει τέρμα ή προορισμός, δεν γνωρίζω ποιός θα αντιμετωπίσει τα περισσότερα εμπόδια, το μόνο που ξέρω είναι οτι σε περιμένω στην πλατεία και στο χέρι μου κρατώ ένα λεμόνι για να με αναγνωρίσεις, στέκομαι μπρος στο συντριβάνι. Ελπίζω μέσα στο πλήθος να το προσέξεις-ένα λεμόνι σε μπλε φόντο.