Τον τελευταίο καιρό ζω έντονες στιγμές και συναισθήματα. Οι προβληματισμοί μου για το τι θα γίνει μετά... είναι συνεχής. Έχω ανάγκη να βγω, να περπατήσω, να πιω ενα καφέ και να σκεφτώ. Βγαίνοντας έξω ο ήλιος με χτύπησε καταπρόσωπο. Ήταν σαν να επέστρεφα στη ζωή. Την πραγματική ζωή. Όπου η ευτυχία είναι η συσσώρευση πολλών ασήμαντων μικρών τίποτε. Μια ηλιαχτίδα, ένα χαμόγελο, ρούχα που στεγνώνουν στο παράθυρο, ένας πιτσιρικάς που ντριπλάρει ένα κονσερβοκούτι, ένα ελαφρύ αεράκι στο φουστάνι μιας γυναίκας...
No comments:
Post a Comment