Όταν ξύπνησα έστρεψα προς το παράθυρο για να δω το χιόνι. Και τότε κατάλαβα ότι ερχόσουν. Ήταν πρωί. Ήμουν μόνος πάνω στη Γη. Ήταν τόσο νωρίς, που τα πουλάκια ακόμα κοιμόνταν, που εσύ προσπαθούσες να φτιάξεις ακόμα το ξημέρωμα. Ζοριζόσουν, αλλά επέμενες. Ο ουρανός ξεθώριαζε. Γέμιζες την ατμόσφαιρα με άσπρο, με γκρίζο, με γαλάζιο, έδιωχνες τη νύχτα, ξυπνούσες τον κόσμο. Χωρίς σταματημό. Και τότε κατάλαβα σε τι διαφέρεις απ' όλους εμάς: είσαι ακατάβλητος! Είσαι αυτός που δεν ξεκουράζεται ποτέ. Πάντα στη δουλειά. Και να η μέρα! Και να η νύχτα! Και να η άνοιξη! Και να ο χειμώνας! Τι υγεία! Κατάλαβα ότι ήσουν εδώ, ότι μου 'λεγες το μυστικό σου: Κοίτα κάθε μέρα τον κόσμο σαν να 'ταν η πρώτη φορά. Ε λοιπόν, την ακολούθησα τη συμβουλή σου: Σαν να 'ταν η πρώτη φορά. Κοίταζα το φως, τα χρώματα, τα δέντρα, τα πουλιά, τα ζώα. Ένιωθα τον αέρα να περνάει μέσα απ' τα ρουθούνια μου, να εισπνέω. Ριγούσα από χαρά. Η ευτυχία της ύπαρξης. Ήμουν μαγεμένος. Σ' ευχαριστώ Θεέ μου, που το κάνεις αυτό για χάρη μου. Αισθανόμουν ότι με είχες πάρει από το χέρι και με οδηγούσες στην καρδία του μυστηρίου για ν' αντικρίσω το μυστήριο. Ευχαριστώ.
No comments:
Post a Comment